ඔසීට අදින ‘මහේශාඛ්‍යලා'

එළඹෙන ජනාධිපතිවරණය සම්බන්ධයෙන් පවතින සාකච්ජා අතරින් මේ දිනවල ඉදිරියට පැමිණ ඇති ප‍්‍රධාන එකක් වන්නේ තුන්වෙනි අපේක්ෂකයෙකු අවශ්‍යද කියන කාරණයයි. මේ පිළිබඳව කතා කරන අය එයින් අදහස් කරන්නේ ප‍්‍රධාන දේශපාලන ධාරාවන් දෙකටම වෙනස් ආකාරයේ අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරි ජනාධිපතිවරණය සඳහා ඉදිරිපත් කළ යුතුද යන ප‍්‍රශ්නයයි. මේ සාකච්ජාව අද ඊයේ ආරම්භ වූ එකක් නොව 2015 යහපාලන යැයි කියන මේ ආණ්ඩුව පත්වූ දවස්වල සිටම එක්තරා කණ්ඩායමක් ඉදිරිපත් කළ අදහසක් බව පිළිගැනීම නිවැරැදි බව මගේ අදහසයි. මේ කියන තුන්වෙනි අපේක්ෂකයෙකු පිළිබදව කාරණය පිළිබඳව මෙ සතියේ සටහනින් ලියන්නට අදහස් කළේ ඒ පිළිබඳව මතුකර ගත යුතු වැදගත් කරුණු කීපයක්ම සමාජයේ විවිධ ක්ෂේත‍්‍ර තුළින් මතුවෙමින් පවතින නිසාවෙනි.

ආචාර්ය චරිත හේරත් 

පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයේ දර්ශන අංශයේ ජෙෂ්ඨ කථාකාචාර්ය

මෙතැන තුන්වන අපේක්ෂකයෙකු යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ ප‍්‍රධාන ධාරාවන් දෙකේ අපේක්ෂකයින් දෙදනාගෙන් නවතින්නේ නැතිව ඒ දෙකටම විකල්පයක් ලෙසින් වෙනත් අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කළ යුතුයි යන අදහසයි. මේ කාරණය ලංකාවේ ජනාධිපතිවරණ මැතිවරණවල සමහර අවස්ථාවල අත්හදා බලා තිබූ උපක‍්‍රමයක් වූ බවද මෙහිදි සදහන් කළ යුතුය. විධායක ජනාධිපතිවරයෙකු තෝරා පත් කරගැනීමට පළමුවෙන්ම මැතිවරණයක් පැවතියේ 1982 වර්ෂයේය. ඒ ජනාධිපතිවරණයේදි එජාපයේ ජයවර්ධන මහතාත් ශ‍්‍රීලනීපයේ කොබ්බෑකඩුව මහතාත් යන ප‍්‍රධාන අපේක්ෂකයින් දෙදනාට එරෙහිව ජවිපෙ විජෙවීර මහතාත් සමසමාජයේ කොල්වින් ආර් ද සිල්වා මහතාත් තුන්වෙනි අපේක්ෂකත්වයට තරග කළ බව සමහරුන්ට තවමත් මතකය.

Democracy rhetoric or a Practice ?

Although exact dates for the presidential election has not yet been declared, it is clear that the enthusiasm and interest over the upcoming presidential run in the country is significantly increasing. The candidates of two major political camps have already been announced; they are the candidate of the SLPP lead alliance and the candidate of the JVP lead alliance. Another interesting fact is that discussions about the UNP candidate is also showing a tendency of growing into an internal crisis of the party.

Gotabhaya Rajapaksa has already commenced his campaign as the candidate nominated by SLPP and Sajith Premadasa has stated that he will contest the election even though he is not yet offered the official candidature from UNP.

Dr Charitha Herath

@charith9

Leaders of UNP party say that the UNP candidate will be announced only after the presidential election is declared and some say that Ranil Wickremesinghe will contest from their party.  According to some, Karu Jayasuriya's name has also been proposed as the UNP candidate. Whoever are the candidates for the upcoming presidential election, this round of presidential election will have certain unique aspects when compared to the past elections.  This specialty can be explained in relation to many aspects.

On one hand, this is the first presidential election since the 19th Amendment, hence the real impact of reduced powers from the executive body on the position could only be tested after this presidential election. 

Some argue that after the 19th amendment, president even cannot hold the portfolio of defense.  Some legal experts responding to this argument say that the presidential system is valid in the future in the same manner as president is still granted the powers by the constitution to appoint the permanent secretaries to the ministries and many other high-profile positions.   Others feel that the 19th Amendment will not have a serious impact if the Prime Minister and the President are appointed from the same camp. However, it is correct to acknowledge that a change in the portfolio of the executive president could be expected after the presidential election.

Presidential Race: Some Challengers

Gotabhaya Rajapaksa was officially nominated as the SLPP candidate for the upcoming presidential election last weekend. With this nomination, the entire discussion in the political landscape is completely focused on the upcoming presidential election. Though the UNP is yet to officially announce who it will be nominated as the candidate to contest in the presidential election, we see a situation where several party members are self-nominating themselves.

Gotabhaya's speech in accepting the official nomination proposes a new dimension in the country's political discourse. It is very important to note that his speech was only focused about policy matters and development goals that are expected to be delivered if he is elected as the president but not about the opponent or the shortcomings of the opposition political parties.

In the recent past all the political campaigns in our country have always focused on criticism on the opponents but not on what they are going to deliver to the country. The 2015 Presidential Election campaign is a classic example of this

What happened during that presidential election was to attack the Rajapaksa government with various political rhetoric and baseless allegations without developing a substantial policy debate in the campaign discourse. There is nothing wrong with saying that there was nothing new in 2015 presidential election campaign beyond the rhetorical criticism and mere name dropping such as good governance. The importance of Gotabhaya's speech could be more highlighted in that context.

Battleground changed?

It is a well-known fact that the attention of the entire society is focused on the next election. Some feel that there is a possibility of holding the provincial elections before the presidential election.

The notion that provincial council elections will precede the presidential election has arisen due to some statements made by the Election Commission Chairman recently. He declared that he will resign if provincial council elections are not held before December. Due to his statement, some think that there is a possibility of provincial council elections being held first. However, my understanding is that all the chances of such a possibility are over. Since holding presidential elections in November is mandatory under the Constitution, there is nothing wrong in thinking that the first national election we will face this year will be the presidential election.

In this week’s column, I am not focusing on what kind of person should be the candidate for the next presidential election. My focus is to highlight some issues that are relevant to the current situation in the country which need to be addressed in the next presidential election.

In other words, I am trying to raise some points which people think should be debated in the discourse space of the next presidential election campaign.

In my point of view, it does not matter who is nominated by each political party as their candidate because economy and international relations-related subject matter has surfaced in the political landscape as matters of much greater importance due to the nature of the country’s current political situation.

Although it is clear that the topic of national security is of great concern in addition to the two aforementioned topics, in my personal point of view – although the need for strengthening national security is relatively high with the emergence of Islamist extremism – the issues of national security are not as complex as the ones of the economy and international relations. It is clear that economic issues have been a major topic of discussion in almost every national election in this country, but this time, the gravity of that factor has increased.

Social Media Politics

The issue of banning a social media page has once again become the talk of the town in Sri Lanka. It seems that the government has banned the social media page of a young popular musician. It appears that a large number of people are coming forward against this baseless ban, regardless of their political opinions. Since this social media page is one of the most popular pages which has over 100,0000 followers with a significant social power, there could have been some hidden agenda behind this sudden ban. It is true that it’s only one individual who is subjected for this incident, but the blocking of social media in that way has an indirect link with the rights of every citizen in the country.

In this week’s column I wish to discuss the relationship between social media and democracy on one hand, and on the other hand, one of the significant developments in the political arena of our country today. A very significant interconnection has been developed in the recent times between social media and day to day activities common people. It is a noteworthy factor that this has spread not only in to the political arena but also in to the other zones of social life such as economy and trade.

The fact that whether a country is thriving was measured in the past based on the criteria how well the country's physical infrastructure has developed. In other words, development ratio was set against the improvement of things in the material realm such as roads, airports, ports, electric power, etc., But now that the situation has changed, and there is a direct relationship between the fact whether a country has achieved better social status and how the digital infrastructure of that country has changed. In this context it is not wrong to state that foreigners decide to visit a country as tourists, taking into consideration both the security and the status of digital infrastructure facilities.

ජූලි ජූලි ජූලි 7යි

මේ සතියෙන් පටන් ගත්තේ ජූලි මාසයයි ‘ජූලි හතයි’ කියා සාමාන්‍යයෙන් අපේ ව්‍යවහාරයේ කියවෙන්නේ තේරුම් කීපයක් ලබා දෙන කියමනකි. එක පැත්තකින් මෙයින් කියැවෙන්නේ ‘යම් ආකාරයක බරපතළ ක්‍රියාවක් සංකීර්ණ ආකාරයෙන් හා අර්බුදජනක ආකාරයෙන් සිදුවීම’ යැයි නිර්වචනය කළ හැකිය.

තවත් පැත්තකින් සමහරුන් ජූලි හතයි යැයි කියන්නේ අප බලාපොරොත්තු නොවූ ආකාරයේ විසඳිය නොහැකි ආකාරයේ අර්බුදජනක තත්ත්වයක් උද්ගතව ඇති නිසාද තේරුම් ගත හැකි බව අපේ ප්‍රායෝගික දැනීමෙන් අප දන්නා කාරණයකි. මා මේ ලිපියෙන් සාකච්ජා කරන්නේ මේ රටේ දේශපාලනයේ මේ ජූලි මාසය වන විට මෝදු වෙමින් තිබෙන අර්බුදජනක තත්ත්ව කීපයක් (හතක්) පිළිබඳවය. වෙනත් ලෙසකින් කීවොතින් මා උත්සාහ ගන්නේ ජූලි මාසයට සම්බන්ධ දේශපාලන කාරණා කීපයක් පිළිබඳව සාකච්ජා කරන ගමන් මේ වසරේ ජූලිවලට අප පා තබද්දී මතුවෙමින් පවතින අර්බුද කීපයක් පිළිබඳව සාකච්ජා කිරීමය. මා ජූලි හත යැයි කියන්නේ මේ අර්බුදජනක කාරණා හතක් පිළිබඳව සිතාගෙනය.

පළමුවෙන්ම කිව යුතු කාරණය වන්නේ මේ රජය මේ දවස්වල කරගෙන යන ‘සුදු ජූලිය’ ප්‍රචාරක වැඩසටහනට පින් සිදුවෙන්නට එජාප රජයේ කාලයකම සිදුවූ බරපතළ කළු ජූලිය පිළිබඳව අපේ මතකය යළිත් උඩට පැමිණ ඇති බවයි. මේ රටේ ඉතිහාසයේ ‘කළු ජූලිය’ කියා කියවෙන 1983 ජූලි මාසයේ සිදූවූ වාර්ගික සංහාරය හරහා සිදුවූ ක්‍රියාදාමයයි.

Beyond 19 Amendment?

Last week president himself declared 19th amendment is the root cause of the political chaos in the country. President further went on to say that both 18th and 19th amendments are politically incorrect as 18th amendment paved way for pacifism while 19th amendment paved way for anarchy in the country. If he is raising this point with the idea that he himself and others who were instrumental in bringing in this reforms made a mistake, then it can be accepted fact for all of us. However, in my point of view, the underlying idea in president’s statement demonstrates the fact of unskilled governance which has become the key issue in our political landscape.

Hence, my column today is focused on the so called complications created through the 19^th amendment. The important point which we need to keep in mind is the fact that this so called “failed” project of 19^th amendment commenced targeting the 2015 presidential election. The idea of unifying under one platform was presented to public with the concept of common candidate on one hand and with the proposal of 19^th amendment on the other hand. In that sense one can argue f^th amendment and current president are two components of a single project. Another significant point here is that both the above projects commenced as a result of serious foreign influence in domestic politics. Though the election was held on 8^th January 2015, some foreign ambassadors and certain politicians have held “planning meetings” long before that. There were rumors saying that such planning meetings were mainly held in Singapore and even the first sketch of the 19^th amendment was designed during such meetings. The idea what I am trying to point out here is that when we analyze all above facts we can come to the conclusion that “yahapalana” politics of 2015 January and 19^th amendment are two sides of the same coin. Therefore, president’s claim that 19^th amendment is the root cause for the political chaos which country is currently going through, is a half-truth.  In my understanding that statement needs to be amended as follows to make it a true statement; the current political turmoil is a direct consequent of the chaotic political change of 2015.

දහනමයේ අපලය

මේ රටේ මේ මොහොතේ තිබෙන දේශපාලනමය වූ අවුල් සහගත තත්වයට හේතුව වන්නේ 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් මතුවූ තත්වයක් යැයි ජනාධිපති තුමා විසින්ම ප‍්‍රකාශ කළේ පසුගිය සතියේය. එතුමන්ගේ අදහස වන්නේ 18 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සහ 19 යන සංශෝධන යන දෙකම පළල් අර්ථයෙන් රටට නොගැලපෙන ඒවා බවය. ඔහු ප‍්‍රකාශ කරන ආකාරයට 18 වන ව්‍යවස්ථා සංශෙෘ්ධනයෙන් රටේ ඒකාධිපතිත්වයක් නිර්මාණය කළ අතර 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් රට තුළ අරාජතක්වයක් ගොඩ නැගුවේය. මෙහිදි මුළින්ම කිව යුතු කාරණය වන්නේ මේ සංශෝධන දෙකින් පළමු එකට අත ඉස්සූ කෙනෙක් ලෙසින් සහ දෙවන එක ගෙන ඒම ට මුල්වූ අයෙක් ලෙසින් එතුමා කියන්නේ තමා ඇතුලූ අනෙක් කණ්ඩායමටම මේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන දෙකේදිම වැරදුනු බව නම් එය අපි කාටත් පිළිගත හැකි කාරණයක්ය. එහෙත් මට නම් පේන්නේ මේ පසුවිපරම මගින් පෙන්නුම් කරන්නේ එතනින් එහාට ගිය කාරණයක් පිළිබදවය කියාය. එනම් මේ රටේ දේශපාලන ක්ෂේත‍්‍රයේ මතුවී තිබෙන රාජ්‍ය පාලනයේ නුපුහුණු බව පෙන්වීමේ තවත් එක් අවස්ථාවක් කියාය. 

මේ සටහනින් මා සාකච්ජා කරන්නේ 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ ඇතැයි කියන අර්බුද ජනක තත්වය පිලිබදවය. මෙහිදි අපගේ මතකයට නගා ගත යුතු වැදගත් කාරණයක් වන්නේ මේ වැරදුනා යැයි කියන 19 වන සංශෝධන ව්‍යාපෘතියම පටන් ගත්තේ 2015 ජනාධිපතිවරණය ඉලක්ක කරගනිමින් බවයි. ඒ ජනාධිපතිවරණය සදහා පොදු අපේක්ෂකයෙකු මගින් පොදු වැඩ සටහනක් හරහා තරග කළ යුතුයැයි තර්කයක් මතු කළේම 19 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය එක් පැත්තකිනුත් මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජනාධිපති ලෙසින් අනෙක් පැත්තතෙනුත් ඉදිරියට දමමින් බව අපි හැමෝම දන්නා කාරණයක්ය. ඒ අර්ථයෙන් බලන විට 19 සංශෝධනය හා වර්තමාන ජනාධිපතිතුමා යනු එකම ව්‍යාපෘතියේ කොටස් දෙකක් යැයි සිතීමේ වැරුද්දක් නැත. මේ ව්‍යාපෘති දෙකම පටන් ගත්තේ මේ රටේ දේශපාලනයට බරපතල ආකාරයෙන් විදේශීය කණ්ඩායම්වල මැදිහත්වීම එක්වීමේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙසින් බවද අපේ මකනයට නගා ගැනීම වැදගත්ය. 2015 ජනවාරි 8 වෙනි දින ජනාධිපතිවරණය පැවැත්වූවාට ඒ වෙනුවෙන් සමහර විදේශීය තානාපති නිලධාරින් සහ අපේ රටේ සමහර දේශපාලඥයින්ගේ ‘ෆැලෑනින් මීටීන්ස්’ පැවැත්වූයේ ඊට සෑහෙන කාලයකට පෙර සිටන්ය” ඒ සමහර රුස්වීම් සංවිධානය වූයේ සිංගප්පුරූවේ යැයි ආරංචියක්ද ඒ දවස්වල තිබුනු අතර මේ කියන 19 වන සංශෝධනයේ මුලික කෙටුම්පත පවා සාකච්ජා කෙරුවේ ඒ රුස්වීම් වලදි යැයි පිළිගැනීමක්ද තිබේ. ඒ අනුව පෙන්නුම් කරන්නේ 2015 ජනවාරි දේශපාලනයත් 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයත් යනු එකම කාසියේ පැති දෙකක් බවයි. මේ රටේ අද තිබෙන දේශපාලන වියවුලට 19 වන සංශෝධනය සම්බන්ධ යැයි ජනාධිපතිතුමා කියන විට එය අර්ධ සත්‍යයක් වන අතර ඒ කථාව සම්පුර්ණ සත්‍යයක් වන්නට නම් කිව යුත්තේ මේ රටේ අද තිබෙන අවුල් සහගත තත්වය යනු ‘2015 ජනවාරිවරුන්ගේ’ අවුල් සහගත දේශපාලනයේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙසින් ගොඩ නැගුනු දෙයක් බවයි.

225 ම එපාද?

අපේ රටේ පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින මන්ත‍්‍රීවරුන් හැම දෙනාමට පාහේ ජනතාවගේ විරෝධතාවක් තිබෙන පරිද්දෙන් මතුවෙමින් තිබෙන ‘225 ම එපා’ යැයි කියවෙන ප‍්‍රකාශය මේ දවස්වල සමාජ මාධ්‍ය අවකාශයේ සාකච්ජා වෙන එක් ජනප‍්‍රිය සටන් පාඨයකි. මේ කාරණයෙ මගින් මතුකර තිබෙන්නේ මේ රටේ සමාජය රටේ දේශපාලනය පිළිබදව මෙතෙක් කාලයක් බැලූ ආකාරයට වඩා යම් විචාරාත්මක හා විරෝධාත්මක බවක් බව බැලූ බැල්මට පෙනී යයි. ඇත්තටම අපේ සමාජයේ තිබූ දේශපාලන සාක්ෂරතාවයෙහි බරපතල වෙනසක් 2015 ජනවාරි ජනාධිපතිවරණයත් සමගින් සිදුවෙමින් පවතින බව ඉතාමත් පැහැදිලි කාරණයක් වන අතර ඒ වෙනස් තත්වයෙහි එක් කැපී පෙනෙන දෙයක් වන්නේ තමා දෙන ජන්දය සහ රටේ අනාගතය අතර සම්බන්ධයක් තිබෙන බව සමාජයේ එක් තීරුවක් තදින්ම විශ්වාස කිරිමට පටන් ගැනීමයි. මේ කියන 225 ම එපා කථාව එන්නේ මේ අලූත් තත්වයෙහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙසින් බව පිලිගැනීමේ වැරුද්දක් නැත. ජනතාවගේ පැත්තෙන් මතුවෙන විරෝධතාවක් සටහන් කරන්නට 225 ම එපා යැයි කීවත් මේ සංවාදය නිවැරිදිව නොගියහොත් පාර්ලිමේන්තුව හා ඒ ආයතනයේ අනාගත පැවැත්ම සම්බන්ධයෙන් මතු කර ගත යුතු වැදගත් කරුණු ගනනාවක් මග හැරී යන ආකාරයේ අනතුරක් මේ සටන් පාඨයේ තිබෙන බව මගේ අදහසය. මේ සටහනින් කථා කරන්නේ ඒ සම්බන්ධයෙන් වැදගත් වන කරණු කීපයක් පිළිබදවය.

මුළින්ම කිව යුත්තේ මන්ත‍්‍රිවරයෙකුගේ කාර්යභාර්ය පිළිබදව සමාජයක් දේශපාලන වශයෙන් යම් මුහුකුරායාමකට පත්වීම ඉතාමත් හොද දෙයක් බවය. 1930 දශකයේ සිටම ජන්ද අයිතිය පිළිබද යම් ආකාරයක දැනීමක්  මේ රටේ  ගොඩ නැගෙමින් තිබූ බව සත්‍යයක්ය. ඒ කියන්නේ අපේ රටේ සමාජයට  ස්වකීය පාලකයින් තෝරා ගැනීමට ඉඩක් ඒ කාලයේ සිටම තිබූ බවය.  එහෙත් ඒ ඉඩ සහ ඒ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදි අවකාශය ශක්තිමත් දේශපාලන තෝරාගැනීමක් බවට පත් වුනේ නැති තරම්ය. සර්වජන ජන්ද බලයේ මුල් ඉතිහාසය මගින් කියන්නේම මේ ගොඩ නැගෙමින් තිබූ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදි අවකාශය ඉහලට මතුවුනේ නැති ආකාරයක්ය.  ඇත්තටම සිදුවුනේ  පැරනි වැඩවසම් සමාජ ක‍්‍රමයේ මිය යමින් තිබූ සමාජ ආකෘතින් වූ කුළය හා පරවේනි උරුමය වැනි විකාර සමග මිශ‍්‍ර වූ අලූත් තත්වයක් පාර්ලිමේන්තු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට ඇතුල් වීමය. 1977 දක්වාම සංබ්‍යා ලේඛණවලින් පෙන්වන්නේ මේ තත්වය හරහා පාර්ලිමේන්තුවට ඇතුලූවුවන් බහුතරක් මේ ගනයට අදළ බවය.  එහෙත් ඒ කාලයේ දේශපාලනයට ආවේ එවැනි වැඩවසම් ආකෘතියක සිටින සම්පත් වැඩි කාණ්ඩයේ පවුල්වල අය වුවත් සහ ඒ බොහෝ අයගේ බුද්ධිභාවය ඉතාමත් ප‍්‍රාථමික තත්වය තිබුණත් ඒ කාලයේ සිටි  නායකයෝ  මේ රටට එරෙහිව දේශපාලනයේ යෙදෙන්නෝ නොවූ බව අපි තේරුම් ගත යුතු කාරණයක්ය. මේ රටේ පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනය  පටන් ගත්තේම ඒ ආකාරයේ වැරදි පාරකට දමමින් වූ නිසාම  ඒ පාරෙන් ආපු බොහෝ අය ස්වකීය ‘මහන්තත්කම රුක ගැනීම වැනි හිස් අවකාශයක් නඩත්තු කිරීමට’ තමන්ගේ තමන්ගේ දේපොල විකුණමින් දේශපාලනයේ රුදි සිටියා මිස පාර්ලිමේන්තුවාදයෙන් රටට ලබා ගත යුතු ධනාත්මක ජයග‍්‍රහන එතරම් සැලකිල්ලකට ගත්තේ නැති තරම්ය. ඒ වගේම දේශපාලනය පාවිච්චි කරමින් හොරකම් කරන්නටත් ඒ කියු කාණ්ඩයේ අය පෙළඹුනේ නැති තරම්ය.  ජෙ ආර් ජයවර්ධන හා ඇන් ඇම් පෙරෙරා වැනි මේ කාණ්ඩයේ සිටි අවසන් නායකියින් මිය ගියේ තමන්ගේ වියදමින් හද ගත් කොළඹ පිහිටි ගෙවල් දෙරවල් පවා රජයට හෝ පක්ෂයට පරිත්‍යාග කරමින්ය.

Clash of Governance

The tense situation of the country, which occurred due to the Easter Sunday Terrorist Attack seems to be moving towards inter-governmental crisis between collation partners of the so called Yahapalana government. The leader of the government, president Sirisena seems to show that he does not like to work with the other section (or rather bigger section)  of the government, the UNP and its leader Prime minister Wickramasinge.  The latest incident was the issue of parliamentary select committee for probing the Easter Sunday attack. PM led UNP seems to think that the Select Committee would give them a chance to ‘unveil’ the failures of the security arrangements in the country. As we all know, it is true that the president has been the minister of defense of the country from the day that he sworn in as the executive president, and the police department was also included into the list of the institution under the ministry of defense from October 2018.

As we all witness, the Easter Sunday Attack happened when the intelligence details of the country was in compromise and the intelligence briefs provided by external sources were not taken into consideration seriously by the security chiefs as well. So the president, in his usual way, puts the ball to the ‘official’s’ side, claiming that he was not informed of what so ever of these intelligence briefings. Further, the president has blamed two of his main officers, then Secretary of Defense (SD) and the Inspector General of Police (IGP) as the responsible persons who acted in an ‘irresponsible’ manner in their capacity by not taking accepted measures with regard to the said intelligence briefings. The President has appointed a commission to look into this failure as well. However, the story presented by the other side of the government, the UNP, is a rather different one. The PM and the group behind him want to go through the parliament select committee and get the ‘inside’ truth of the story by the said two officers, who were blamed by the president as the responsible personal of the failure of security arrangements. It was the issue that the president openly expressed his displeasure and demanded that he would not be corporative with the UNP headed cabinet if the issue would continue in the present manner.  

On Rev Rathana's Intervention

The hunger strike carried out by Ven. Athuraliye Rathana Thera in front of the Temple of the Sacred Tooth Relic concluded a few days back. It is an undeniable fact that this act added more complexity to our already complicated political arena following the deadly attack on Easter Sunday. Those who took it for granted at the beginning seem to be shattered now, with the unexpected impact it created. Given the circumstances, I thought I would pen down a few of my observations on the incident and on the common resignation of all Muslim MPs following it.

First of all, it’s a commonly known fact that Ven. Rathana Thera has always been sensitive to the political developments of the country, and the Thera has now shifted the interest of his political project accordingly with the demands of the time.

Starting with student union politics in 1989, Ven. Rathana Thera had to face numerous hardships owing to the implications of being a member of that political front.

Following that, around 1991, the Thera worked with a new student political movement called “Janatha Mithuro” through which he got involved in the politics of “Hela Urumaya” during the elections of 2004. Rathana Thera has represented Parliament for three consecutive terms since 2004, and the noteworthy fact is that all three times, he has represented three different political projects with different intentions. Rathana Thera represented “Jathika Hela Urumaya” in 2004 and the United People’s Freedom Alliance (UPFA) in 2010. At the 2015 general elections, Rathana Thera was selected to represent the National List of the United National Front (UNF). Despite his track record, the important fact we should take into consideration when arriving at a judgment on Rathana Thera’s political practice is that he has always come forward at all politically critical junctures of this country.

රතන සූත‍්‍රය

අතුරලියේ රතන හිමියන් විසින් දළද මාළිගය අසල සිදුකළ උපවාසය නිමා වූයේ ඊයේ පෙරදය. පාස්කු ඉරිද සිදුවීමෙන් මේ රටේ දේශපාලනයට සිදුකළ බලපෑම මේ උපවාසයත් සමගින් තවත් සංකීර්ණ වූ බව සැබෑවක්ය. රතන හිමියන් උපවාසයට ඉදගන්නා විට ඒ පිළිබදව විහිලූවෙන් බැලූ අය පවා අද ඉන්නේ තරමක් තිගැස්සීමකින් බව සත්‍යයක්ය. මෙතැන සිදු වුනේ කුමක්ද සහ සිදු වෙන්න යන්නේ කුමක්ද යන කාරණා ගැන විවිධ නිර්වචන ඉදිරිපත් වෙමින් පවතින බව සැබෑවක්ය. මා මේ සටහනෙන් ලියන්නට යන්නේ මේ සිද්ධිය පිළිබදව හා එහි බලපෑම පිළිබදව මා දකින යම් නිරීන්ෂණ කීපයක්ය.

මුළින්ම අපි හැමෝම දන්නා කාරණයක් වන්නේ රතන හිමියන් යනු විවිධ කාල වකවානුවලට  සාපේකෂකව මේ රටේ දේශපාලනයේ විවිධ ස්ථාවරවලට ගමන් කළ දේශපාලනමය වශයෙන් සංවේදිත්වයක් ඇති භික්ෂුන් වහන්සේ නමක් බවය. උන්වහන්සේ 1989 කාලයේ සිටියේ අන්තර් විශ්ව විදයාල ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලයේ ශිෂ්‍ය නැගිටීම පැත්තේය. ඒ අරගලයේ ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙසින් විවිධ තාඩන පීඩනවලට ලක්වී නැවත නිදහස් වී පැමිනි පසුව ඔහු 1991 වසරේ සිට ජනතා මිතුරෝ නමින් අලූත් දේශපාලන සංවිධානයක වැඩ කළ බවත් ඊට පසුව හෙළ උරුමය ජාතික හෙළ උරුමය යනාදි දේශපාලන ව්‍යාපෘතිවල සිට බවත් අපි දන්නා කරුණුය. 2004 මැතිවරණයේ සිට පාරලිමේන්තුව නියෝජනය කරන උන්වහනස්යේ මේ තුන් වතාවට පාර්ලිමේන්තුවට පිවිසියේ ව්‍යාපෘතීන් තුනක් හරහා බවත් සැබෑවක්ය. ඒ කියන්නේ 2004 ජාකිත හෙළ උරුමයෙන් පාර්ලිමේන්තුවට පැමිනි අතර 2010 එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයෙන් ජන්දයට ඉදිරිපත්වී ජයගැනීමෙන්  හා 2015 එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ජාතික ලැයිස්තුවෙන් යන ආකාරයෙන්ය. ඒ ගමන් මාර්ගය කෙසේ වෙතත් රතන හිමියන් යනු මේ රටේ දේශපාලනයේ තීරණාත්මක අවස්ථාවලදි ඝෘජුවම ඒ තත්වයන්ට අභියෝග කරමින් ඉදිරියට එන දේශපාලන චරිතයක් බව පිළිගැනීම උන්වහනස්ගේ දේශපාලන භාවිතාව ගැන විනිශ්චයක් සිදුකිරීමේදි ඉතාමත් වැදගත්වන කාරණයක්ය.

A non-political ‘UNP’ candidate? Stupid!

With the brutal terrorist attacks on Easter Sunday, many faces of our society have changed. Those changes were not only demonstrated in the “talks” of the leaders of political or religious circles, but also on the ground level, especially with the country’s economy being badly affected. It is not an exaggeration to say that the country’s tourism sector is almost dying.

Large-scale businesses which were dealing with international supply chains, such as the apparel sector, are alienated from their respective buyers since the country’s security situation became vulnerable, hindering prospective future activities. Some of these large factory chains were asked to search for “alternatives” to their operations and it has been suggested that the backup plans be initiated in “peaceful” countries like Bangladesh or Vietnam. In a nutshell, the economy of the country has been hit by a tsunami on all fronts.

පාස්කු ඉරිදාට පසු ලංකාව

පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරයෙන් පසුව ශ්‍රී ලංකාව පිළිබඳව සාකච්ජා කිරීම වැදගත් වන්නේ ප්‍රධාන කාරණා කීපයක්ම නිසාය. පළමුවෙන්ම මේ සිද්ධියත් සමග මේ රටේ ආර්ථිකය බරපතළ කඩාවැටීමකට ලක්වූ බව පිළිගැනීම අනිවාර්ය බව විශේෂඥයන්ගේ මතය ය. ඒ කියන්නේ පසුගිය වසර 10 පමණ කාලයක් පුරා වෙළෙඳ ක්‍ෂේත්‍රය තුළ ජාතික වශයෙන් සහ ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ගොඩනැඟෙමින් තිබූ ධනාත්මක තත්ත්වය සම්පූර්ණයෙන්ම කඩාවැටුණු බවයි.

විදේශ වෙළෙඳාම සහ සංචාරක ව්‍යාපාරය පැත්තෙන් බලන විට මේ කඩා වැටීමේ ප්‍රමාණය අතිශයෙන් බරපතළ ය. ඒ අනුව මේ සිද්ධියෙන් ආර්ථිකයට සිදුවන බලපෑම ඉතාමත් විශාල බව විශේෂඥයන්ගේ මතය ය. දෙවැනිව මේ සිද්ධියත් සමඟ මෙරට ආගමික සමාජයේ තීරණාත්මක වෙනස්වීම් ගණනාවක්ම සිදුවීමට නියමිත බව පෙනී යන අතර ඒ හරහා සමාජයට සිදුවිය හැකි බලපෑම ද ඉතාමත් තීව්‍ර බව මගේ අදහසය. එහි ධනාත්මක පැත්ත වන්නේ සමහර ආගම්, ආගම් අතර මෙතෙක් නොතිබූ ආකාරයේ සම්බන්ධයක් ඇතිවීමට මේ සිදුවීම බලපානු ඇති බවයි. අනෙක් අතට එහි තිබෙන ඝෘණාත්මක හෙවත් අර්බුදජනක පැත්ත වන්නේ මේ සිද්ධියත් සමගින් සමහර ආගම් අතර තිබෙන විරසකය තවදුරටත් වැඩිවීමේ ප්‍රවණතාවක් තිබෙන බවය. මෙරට මුස්ලිම් සමාජයේ ලාංකීකභාවය ඉවත්වෙන පරිද්දෙන් සිදුවන ‘අරාබිකරණය’ යම් ආකාරයකට හෝ කළමනාකරණය කර ගැනීමට මෙරට මුස්ලිම් සමාජය අපොහොසත් වුවහොත් මේ අර්බුදය වඩාත් බරපතළ තත්ත්වයකට ගමන් කළ හැකි බව මගේ නිරික්ෂණය ය.

‘Nobodies to somebody’ through Wayamba incidents

We are passing the third week following the terrible Easter Sunday terrorist attacks. Yet, the uncertainties created through those attacks are still looming around the lives of people. Though the officers representing the authorities responsible for security, including the popular Police Media Spokesperson SP Ruwan Gunasekara, are constantly appearing on TV and uttering “we are safe” like a manthra, it seems that people are not taking the aforementioned assurances seriously. Normalcy in the public’s life has not been restored and the stress which disturbs people’s daily routines continues to linger.

The latest insertion to the series of heretic incidents that began on 21 April were the plethora of mob attacks across the North Western Province (NWP) and the incident in Minuwangoda. It is unnecessary to mention the needful: Every lawful citizen of the country should condemn these attacks and the culprits should be brought to book as quickly as possible. The violence which erupted in the NWP has unbolted a new passage in the discussion of not only Islamic fundamentalism, but the terrorism that Sri Lankan fundamentalist groups have spawned.

හඳ පෙන්නද්දී ඇඟිල්ල දෙස බැලීම

අප්‍රේල් 21 දින සිදූවූ ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයෙන් ආරම්භ වූ කනගාටුදයක හා අවිනිශ්චිත තත්ත්වය එන්න එන්නම නරක අතට හැරෙමින් තිබෙන බව මේ වනවිට හොඳටම පැහැදිලි කාරණයක්ය. ප්‍රශ්නයෙන් ගොඩ එන්නට ජනතාව උත්සාහ දරද්දී සමහරුන් උත්සාහ දරන්නේ මේ ප්‍රශ්නය මාකට් කර ගනිමින් තමන් ගොඩ එන්නට බව පෙනෙන්නට ගත්තේ බෝම්බ ප්‍රහාරය සිදූවූ දවසේ සිටමය. 2015 මේ ආණ්ඩුව බලයට පත්වූ දවසේ සිටම පෙන්නුම් කළ ‘ආඬි හත්දෙනාගේ කැඳ හැළිය’ බඳු වූ ආණ්ඩුවේ කෙරුවාව මේ වනවිට පත්වී ඇත්තේ ‘කැඳ හැළි හතක් තිබෙන ආඬි හත්දෙනෙක් එක ආණ්ඩුවක් කරන්න ගියා’ වැනි අර්බුද ජනක තැනකටය. රටේ ආරක්ෂාව ගැන හෝ

ජනතාවගේ ආරක්ෂාව ගැන මේ දවස්වල කාටවත් විශ්වාසයක් නැත්තේ මේ තත්ත්වය නිසාය. රාජ්‍යය පිළිබඳ ජනතාව විශ්වාස කරන්නේ නැතිවූ විට සිදූවිය හැකි සියල්ලම මේ දවස්වල සිදුවෙන්නේ ඒ හේතුවෙන්ය. 

මේ තත්ත්වයේ තිබෙන නරකම පැත්ත වන්නේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානීනුත් තමන්ගේම ආණ්ඩුව විශ්වාස කරන්නේ නැති තත්ත්වයක් පෙනෙන්නට තිබෙන නිසාය. ජනාධිපතිතුමාගේ ආණ්ඩුව යැයි පෙනෙන පැත්තේ අය (ආණ්ඩුකාරවරු සහ ආරක්ෂාවට වග කියන අය) හදන්නේ අගමැතිතුමාගේ ආණ්ඩුවට ‘බෝලේ පාස් කිරීමට’ය. අගමැතිතුමාගේ ආණ්ඩුව යැයි පෙනෙන පැත්තේ අය (මුල් පෙළේ ඇමැතිවරු සහ රජයේ මාධ්‍යයට වගකියන අය) හදන්නේ ජනාධිපතිතුමාගේ ආණ්ඩුවට ‘බෝලේ පාස්කිරීමටය’. මේ තත්ත්වය තවත් විකාරරූපී තැනකට පත්වී තිබෙන බව පෙනෙන්නේ 2015 සිටම යහපාලන දේශනා කරමින් පැමිණි සිවිල් සමාජයේ අය කියන දේවල් ඇසෙන විටය. 2015 සිටම ආණ්ඩුවේ ආරක්ෂකයන් ලෙසින් මතවාදී කලාපයේ වැඩ කළ මේ සමහර සිවිල් සමාජකාරයන් අද හැසිරෙන්නේ ආණ්ඩුව තවමත් කරන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ පාලනයකින් වැනි කල්පනාවක් යටි හිතේ තියාගෙනය. ‘මහින්ද මෙහෙම කළ යුතුයි’ හෝ ‘ගෝඨා මෙසේ කළ යුතුයි’ වැනි අමුතු කථා ඒ අය කියන්නේ රාජ්‍ය පාලනයෙන් මානසිකව වියෝ වීමේ අවඥානයක් විසින් මේ කාණ්ඩය පාලනය කරන නිසාය.

What is to be done?

It was V.I. Lenin, a practical and revolutionary leader of the Marxist system, who raised the famous question, “what is to be done?” in his political writings. Lenin’s issue which led to posing such a question was partially a theoretical one. Rather contrasting to Marx’s position, which had identified the “class consciousness” of the suppressed classes as the dominant force changing the system, Lenin conceptualised that the “agent of revolution” should not be the class but the Revolutionary Party. This party, according to Lenin, should be formed comprising people with professional knowledge on the system and the revolution, so that they could convert the class consciousness of the suppressed group into a revolution. My point in this article is not linked with any revolution or party system of the country. I only borrowed Lenin’s term to emphasise on the issues of “what is to be done” in the context post the Easter Sunday attacks in Sri Lanka.

As many would agree with me, the situation in the country after this attack had not yet been neutralised. In fact, it can be seen that the state of affairs in some areas are moving towards more catastrophe than before. The economic disaster that occurred due to this incident had not been countered yet. The tourism and aviation sectors have been severely damaged. The security aspect has been normalised in some ways, although the threats of possible attacks have also been wired every single day. The country’s educational system has been jeopardised completely, although, yet again, the Government had been announcing many different “success stories” through its media outfits. The mentality of the people has completely reverted, it seems to me, to the petrifying point of “old war days” of the South in 1989 or the North during 1983-2009. Adding insult to injury, the President and the Prime Minister sit next to each other only to refrain from facing each other.

අනාගත දේශපාලනයට පෙරවදනක්

අප්‍රේල් 21 වැනි දින සිදූවූ ත්‍රස්තවාදී බෝම්බ ප්‍රහාරය සිදු කළේ කවුරුන්ද යන කාරණය මේ වනවිට විවිධ ආකාරයෙන් අනාවරණය වී ඇත. මේ සඳහා සහභාගී වූ කණ්ඩායමත් ඒ කණ්ඩායමට සහාය දී ඇති අයත් යම් ප්‍රමාණයකට මේ වනවිට එක්කෝ මරණයට පත්වී ඇති බව හෝ නැත්නම් පොලිස් අත්අඩංගුවට පත්වී ඇති බව ආරක්ෂක අංශවලින් ඇසෙන කථාවලින් පෙනේ. බෝම්බ ගැසූ අය සහ බෝම්බ සහ බෝම්බ ගෙනා අය ගැන එවැනි ආකාරයෙන් කියවුණද රටේ මිනිසුන්ගේ පැත්තෙන් පෙනෙන්නේ ඒ අය තවමත්

සිටින්නේ බරපතළ ආකාරයේ බියකින් සහ සැකයකින් බවය. බියක් නොමැතිව දරුවන් පාසල් එවන්න යැයි රජයේ මැති ඇමැතිවරුන් කීවත් ජනතාවගේ පැත්තෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ කාටවත් කවුරුවත් විශ්වාස නැති තත්ත්වයක්ය. ඒ නිසා පාසල්වලට ළමයින් යවන්නට තරම් ශක්තියක් හෝ විශ්වාසයක් මවුපියන්ට තවමත් නැති බව පාසල් එවන ළමයින්ගේ සංඛ්‍යාව දෙස බැලීමෙන් පෙනී යන කාරණයක්ය. 

ජනතාව තුළ ඇති මේ අවිශ්වාසයට හේතුවී තිබෙන්නේ ත්‍රස්තවාදයේ ඇති ම්ලේච්ඡත්වය හා බියකරුභාවය නිසා පමණක් නොව මේ මොහොතේ රට කරවන ආණ්ඩුව පිළිබඳව තිබෙන බරපතළ සැකසහිත භාවයත් නිසා බව මගේ අදහසය. පැරැණි රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට පහර ගැසීම වැනි කාරණාවලට මිස වෙනත් කිසිම දෙයකට මේ ආණ්ඩුවේ පාර්ශ්ව අතර එකඟතාවක් තිබෙන බවක් පෙනෙන්නේ නැත. ඒ නිසා ආරක්ෂාව පිළිබඳව මේ ආණ්ඩුව කියන දේවල් දෙස වුණත් ජනතාව බලන්නේ ඒ සැක සහිතවය. අනෙක් අතට අද මේ ආණ්ඩුවේ පැවැත්ම තිබෙන්නේ ටී.එන්.ඒ. සංවිධානයේ මන්ත්‍රීවරු 22 සහ මුස්ලිම් පක්ෂ දෙකේ මන්ත්‍රීවරු 11 දෙනා නිසා බව හැමෝම දන්නා කාරණයක්ය. ඒ නිසා ආණ්ඩුවේ අයගේ ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ කථාබහ පවතින්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ තමන්ගේ බලය රැකගැනීමට යටත්ව බව පිළිගැනීමට අපහසුතාවක් නැත.

Don't Miss the Bus, Again?

I thought to write this piece on my observations of several political responses in understanding the Easter Sunday attacks, seen on two occasions last week.

Last Monday (29 April), I had the chance to attend a function at the BMICH, which was organised to mark the first anniversary of a tabloid newspaper. Though the prevailing security conditions in the country did not encourage such a public gathering, participation was considerable.

I noticed the attendance of many opinion-makers who helped this Government into power in 2015. In that sense, it is correct to “read” this event as a gathering of the “ideological front” of the Sirisena-Wickremesinghe Government, which was confirmed by the six speakers at the head table. These were none other than M.A. Sumanthiran, Prof. Jayadeva Uyangoda, Dr. Deepika Udugama, J.C. Waliamuna, Ashoka Handagama, and Javed Yusuf.

Although I have not been engaging with this group politically, I was keen to participate in this event to identify how they understood the Easter Sunday attacks.

Firstly, I need to mention that I was shocked to hear many of their thoughts on the attack and their suggestions to eradicate this new threat of Islam fundamentalism.

Failure to achieve ‘positive peace’

Prof. Uyangoda’s view was mainly based on the premise that although LTTE terrorism was eradicated in 2009, the political grievances of that group (minorities in this country) were not addressed adequately by the establishment.

It was due to this failure, he claimed, that the possibility and potential for another terrorism war to erupt had materialised within the Sri Lankan social structure. Further to this, he argued that peace gained in 2009 can be academically called “negative peace”, where the war was just ended. He stated that it didn’t address the “core issue” of the conflict.

Since the failure of achieving “positive peace” with a substantive and holistic approach to the problem, Prof. Uyangoda thinks that the “undercurrents” of the Easter Sunday attacks had always been present within Sri Lankan society.
Although he presented some food for thought, I believe it’s incorrect to connect the Easter Sunday attacks with the LTTE-led terrorist activities or with issues that caused the northern minority issue to erupt.

While it’s true that these attacks were programmed in accordance with global Islamic terrorist networks, it is important to note that these incidents occurred due to major administrative and strategic failures within the so-called Yahapalana Government.

From its point of inception, this Government had been “busy” targeting security forces and focusing on “state intelligence agencies” pertaining to issues related to the previous regime or the war. This “anti-security” mentality of the Government and “pro-intimidated” approach towards the forces, naturally led to the tragic nature of anarchism we are experiencing from Easter Sunday.

ඉහළ මාලේ කඹ ඇදීමේ ප්‍රතිවිපාක

මේ සටහන ලියන්නට සිදූවී තිබෙන්නේ පසුගිය සති අන්තයේ සිදුවූ අතිශයෙන්ම භයානක හා විනාශකාරී ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයෙන් මුළු සමාජයම කැලැඹී සිටින මොහොතකය. ඒ සිදූවීමේ කම්පනයෙන් මුළු සමාජයම හිරි වැටී තිබෙන මොහොතකය. තවත් පැත්තකින් බැලුවහොත් ඊළඟට කරන්නේ කුමක්දැයි තේරුම් ගැනීමට නොහැකිව මු`ඵ රටම එකතැනක හිරවී ඇති මොහොතකය. අනෙක් අතට මේ ගෙවෙන්නේ රටක් ලෙසින් අප සැනසිල්ලේ සිටින කාලය මෙතරම් ඉක්මනින් නිමාවේද වන ප්‍රශ්නය හැමගේම උප විඥානයේ වද දෙමින් සිටිනා මොහොතකය. මේ ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය සිදූවූයේ කෙසේද යන කාරණය රූපවාහිනී තිර මගින් බලමින් සහ මේ මහා විනාශයෙන් අනතුරට පත්වූ සිය සහෝදර ජනතාවට තමා හැකි සෑම ආකාරයකින්ම උදව් කරමින් මේ රටේ ජනතාව සිටින්නේ කරන්නේ කුමක්ද වැරදුණේ කොතැන දැයි හරියට හිතා ගන්නටවත් නොහැකි අමාරු තත්ත්වයකය. මා මේ ලිපියෙන් සාකච්ඡා කරන්නේ පසුගිය සතියේ එල්ලවූ මරාගෙන මැරෙන බෝම්බවල ස්වභාවය හෝ ඒ විනාශකාරි ත්‍රස්ත පහරදිම්වලින් සිදූවූ විනාශයේ තරම ගැන නොව අලුතින් පටන් ගත් මේ ත්‍රස්තවාදයේ දේශපාලනය ගැන කරුණු කීපයක් පිළිබඳය.

ත්‍රස්තවාදයක් කියන්නේම දේශපාලනමය සංසිද්ධියක් මත පදනම් වූ විනාශකාරි ම්ලේච්ඡත්වයක් වන බැවින් එහි ඇති දේශපාලනය තේරුම් ගන්නේ නැතිව මේ ම්ලේච්ඡත්වය පරාජය කිරීමේ හැකියාවක් නැති බව මගේ අදහසය. අනෙක් අතට බිහිසුණු ත්‍රස්තවාදයකින් බේරා ගත් රටක් නැවතත් එවැනිම ව්‍යයසනයකට තල්ලු කර දැමීම පසුපස තිබෙන දේශපාලනය තේරුම් ගන්නේ නැතිව ඒ ත්‍රස්තවාදය පරාජය කිරීමේ හැකියාවක් නැති බවද ඒ වගේම සත්‍යයක්ය. ඒ නිසා මේ සිදූවීමේ දේශපාලනය තේරුම් ගැනීමත් මේ මොහොතේ අපේ රටේ මෙවැනි ත්‍රස්තවාදයක් ගොඩ නැගෙන්නට හේතු වූ කාරණා කවරේද යන්න විමසා බැලීමත් මේ ව්‍යසනයෙන් ගැලවීම සඳහා අනිවාර්යයෙන්ම අත්‍යවශ්‍ය බව පිළිගැනීම ඉතාමත් වැදගත්ය.

මේ රටේ වැසියන් 1980 සිට 2009 දක්වාම වසර 30 ආසන්න කාලයක් ජීවිතය ගෙව්වේ එල්.ටී.ටී.ඊ ත්‍රස්තවාදයේ මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන්ගේ ගොදුරක් නොවී සැඟවෙමින් බව කාටත් තවම හොඳින් මතකය. ඒ ත්‍රස්තවාදයෙන් තමන්ගේ දූදරුවන් බේරා ගැනීමට ඒ කාලයේ මවුපියන්ට සිදූවී තිබුණේ තම තමන්ගේ රැකියාවෙන් නිවාඩු දමා දරුවන් යන පාසල මුරකරන්නට යන්නටය. මහ මඟදී බෝම්බයකට ගොදුරු නොවීම ගැන වගකීම ඒ යුගයේ තිබුණේ උඩ දෙවියන් අතේ පමණක් යැයි සිතෙන තරමට හැමෝම සිටියේ ඊළඟ දවසේ පැවැත්ම පසෙකලා අද දවසේ ජීවිතය ආරක්ෂා කරගන්නේ කෙසේද යන කාරණය ගැන සිතමින්ය.

අනාගතයට තීරණාත්මක ප්‍රශ්න දෙකක්

මේ වසරේ සිංහල හා හින්දු අලුත් අවුරුද්ද යෙදී තිබුණේ පසුගිය සති අන්තයේය. මෙවර අලුත් අවුරුද්ද වෙන අවුරුදුවලට වඩා වැඩි විශේෂයක් පෙන්නුම් කළේ නැතත් හැම තැනකම වගේ මතුවූ කාරණයක් වූයේ ඊළඟ අලුත් අවුරුදු කාලයට පෙර මේ රටේ දේශපාලනයේ තීරණාත්මක වෙනස්කම් රාශියක් සිදුවීමට නියමිත බවය. දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේ සිදුවිය හැකි වෙනස්කම් පිළිබඳව අනාගත වාක්‍ය කීමේ හැකියාවක් නැතත් අප හැමෝම පිළිගන්නා කාරණයක් වන්නේ ඊළඟ වසරේ අප්‍රේල් මාසය වන විට මේ රටේ ප්‍රධාන මැතිවරණයක් පවත්වා අවසාන වී ඇති බවයි. ඒ මැතිවරණය

ජනාධිපතිවරණයක් වීමේ විශාල ඉඩක් තිබෙන නමුත් මේ දවස්වල දයාසිරි ජයසේකර මහතාගේ ප්‍රකාශ දෙස බලද්දී පෙනී යන්නේ සමහර විට මහ මැතිවරණයක් මුලින් පැමිණීමේ ඉඩක්ද පවතින බවයි. 

ඒ කුමන මැතිවරණය මුලින් පැමිණියත් අපට ස්ථිර වශයෙන්ම පෙන්නුම් කෙරෙන කාරණයක් වන්නේ මීළඟ බක් මහට පෙර රටේ පාලනය ගැන තීරණයක් ගැනීමේ ඉඩක් ජනතාවට ලැබෙන්නට නියමිත බවයි. ඒ කියන්නේ අපේ රටේ පාලනය සඳහා අලුත් කණ්ඩායමක් පත් කරනවාද එසේත් නැතිනම් මේ ආණ්ඩුවම දිගටම තියා ගන්නවාද කියන කාරණය තීරණය කරන්නට අවස්ථාවක් මීළඟ අලුත් අවුරුද්දට කලින් උදාවෙන බවයි.

මේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානීන් 2015 පසුව කවදාවත් නියමිත ඡන්දයක් නියමිත දිනයට පැවැත්වූයේ නැති නිසා මීළඟ බක්මහට පෙර මහ ඡන්දයක් හෝ ජනාධිපතිවරණයක් පැවැත්වෙනු ඇතැයි කියද්දී සමහරුන් තවමත් ඒ දෙස බලන්නේ සැකයකින්ය. බරපතළ විචිකිච්ඡාවකින්ය.

වගකීම් දැනීම හීනවීම

මෙවර සටහනින් සාකච්ජා කරන්නට බලාපොරොත්තු වන්නේ අපේ රටේ දේශපාලනය වර්තමානයේ මුහුණදෙන බරපතළ කාරණයක් පිළිබඳව වන ජනතාවට වගවන මන්ත්‍රීවරයකු නිර්මාණය කර ගැනීමේ අභියෝගය පිළිබඳවය. වෙනත් ලෙසකින් පවසතොත් උත්සාහ කරන්නේ ‘නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය’ (Representative Democracy) ලෙසින් හඳුන්වන අපේ රටේ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය වර්තමානයේ මුහුණ දෙන බරපතළ අර්බුදයක් පිළිබඳව සාකච්ජා කරන්නටය. මෙහිදී අපගේ අවධානයට ලක්විය යුතු කරුණු කීපයක්ම තිබුණත් ඒවා කථා කරන්නට පෙර මේ ක්‍රමය අද මුහුණ දෙන අර්බුදයේ තත්ත්වය පෙන්නුම් කරන සිදුවීමක් දෙකක් අපගේ මතකයට ගැනීම ඉතාමත් වැදගත්ය. 

මාගේ අවධානයට ලක් වූ එක් සිද්ධියක් වන්නේ මේ දවස්වල ෆේස් බුක් සමාජ මාධ්‍යයේ බරපතළ ලෙස ප්‍රචාරණය වූ මහනුවර දේශපාලනඥයකු හා ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් අතර වූ දුරකතන සංවාදය පිළිබඳවය. සමාජ මාධ්‍යවල ඉතාමත් වේගයකින් ප්‍රචාරණය වූ එම ප්‍රවෘත්තිය වූයේ මහා මාර්ග සංවර්ධනය පිළිබඳව වූ ගැටලුවක් මුල්කර ගනිමින් මහනුවර දිස්ත්‍රික්කයේ සිදුකරන ලද උද්ඝෝෂණයක් අතර තුර එම උද්ඝෝෂණයේ මූලිකත්වයක් ගෙන සිටි ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් අදාළ දේශපාලන ප්‍රධානියාට දුරකථනයෙන් කථා කරන අවස්ථාවක්ය. ඒ උද්ඝෝෂණ භූමියේ සිටින අතරම තමන්ගේ උද්ඝෝෂණයට හේතු වූ කාරණය දේශපාලකයාට (ඊට සම්බන්ධ ඇමැතිවරයාට) කියන්නට දුරකථන පණිවිඩයක් ලබාදෙන ස්වාමීන් වහන්සේට ඇමැතිවරයා අමතන්නේ ‘පර බල්ලා’ වැනි ඉතාමත් පහත් භාෂා ව්‍යවහාරයකින්ය. පසුව ඒ ඇමැතිවරයාගේ අත්සනින්ම නිකුත් වූ නිවේදනයකින් ඔහු කියා සිටියේ තමන් එසේ ‘බලූ‘ ආමන්ත්‍රණයෙන් ඇමතුවේ දුරකතනයේ එහා කොනේ සිටින්නේ ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් බව නොදැන බවත් තමන් සිතා සිටියේ උද්ඝෝෂණයේ සිටින ඡන්දදායකයකු විසින් තමාට දුරකතනයෙන් අමතන බවත් යැයි කියාය. ඇමැතිවරයාගේ පළමු ප්‍රකාශය මෙන්ම මේ නිල වශයෙන්ම නිකුත් කළ දෙවන ප්‍රකාශයෙන් ද පෙන්නුම් කරන්නේ මේ රටේ වර්තමාන දේශපාලනයේ යෙදී සිටින ‘මහජන නියෝජිතයා’ තමන් විසින් නියෝජනය කරන ප්‍රධාන ජනප්‍රවාහය පිළිබඳව සිතා සිටින මට්ටමේ ස්වභාවයේ තරමය. අනෙක් අතට ඔහු සමාජයට නොකියා කියන්නේ එක්කෝ තමන් නියෝජනය කරන්නේ මහජනයා නොව වෙනත් සතුන් සමූහයක් යැයි කියාය එසේත් නැතිනම් ඔහු කියන්නේ මහජනතාව යනු තමන් පාර්ලිමේන්තුවට පත් කර එවන කල් පමණක් සිටින කණ්ඩායමක් බවත් ඊට පසු ඔවුන් අයත් වන්නේ සතුන්ගේ කුලයට කියාය.

Presidential commissions set up for political reasons

Senior lecturer at the Department of Philosophy at the University of Peradeniya Dr. Charitha Herath, while commending the role played by parliamentary watchdog committees such as the Committee on Public Enterprises (COPE), charged that presidential commissions have been appointed solely for political reasons.

Below are excerpts of his interview with The Sunday Morning:

Have the number of presidential commissions appointed in the recent past served any real purpose?

These parliamentary standing committees are a continuous exercise throughout our country’s democratic history. I think they are making good progress, but these presidential commissions with specialised focuses are appointed with political aspirations – whoever it’s been.

For example, the committee appointed to look at the late Sirimavo Bandaranaike’s political rights and similar commissions have been appointed for political purposes. The same thing happened when the new Government came into power in 2015 on a campaign of allegations against the former Government on various issues of corruption. They had to go and appoint presidential commissions to try and prove their allegations and fulfil their rhetoric. I think all these commissions have submitted various reports but no real progress has been made on their findings.

The Presidential Commission on the Central Bank Bond Scam, which was also appointed for political reasons, was also futile, because I don’t see how a commission appointed by the Government would really question the Prime Minister of that very same Government and prove his involvement in the scam. This is part of the political game played in this country. Any future government will also appoint more commissions and it will continue as it has so far.

ජේ.ආර්. රට සිල්ලරට විකුණන්න හැදුවා: රනිල් රට තොග ගානට විකුණන්න යනවා

ප්‍රතිඵල​යේ ව්‍යාජ මැවීම

මෙවර සටහනෙන් ලියන්නට බලාපොරොත්තු වන්නේ ජනාධිපතිවරණය සම්බන්ධව මේ රටේ ඇතිවී තිබෙන එක්තරා ආකාරයක සංවාදයක් පිළිබදවය. විශේෂයෙන් එල්ටීටීඊ සංවිධානය යුදමය වශයෙන් පරාජයට පත් කිරීමෙන් පසු මේ රටේ පවත්වන මැතිවරණවලට උතුරේ සහ නැගෙනහිර පළාත්වල ඡන්දදායකයන් කුමන ආකාරයෙන් බලපෑමක් සිදු කරයි ද යන ප්‍රශ්නය බොහෝ අවස්ථාවල මතු වෙන බව අප හොඳින් දන්නා කාරණයකි.

මේ ප්‍රශ්නය අපේ රටේ ප්‍රධාන ධාරාවේ දේශපාලන පක්ෂවලට ඉතාමත්ම සංවේදී කාරණයක් බවත් ඉතාමත් පැහැදිලිය. මේ කාරණය පිළිබඳවම අපේ මිත්‍රයකු 2014 කාලයේ සිදුකළ සමීක්ෂණයක් පසුගිය ජනාධිපතිවරණය කාලයේ ඉමහත් ආන්දෝලනයකට පත්වූ බව ද මෙහිදී තවමත් මා හට මතකය. ඔහුගේ සමීක්ෂණයෙන් පෙන්නුම් කළේ ප්‍රභාකරන් නැති උතුරක් හා නැගෙනහිරක් තුළ ඒ පළාත්වල ඡන්දදායකයන් සියලුම දෙනා පාහේ ඡන්දය පාවිච්චි කළ හැකි බවත් එවැනි තත්වයකදී කිසිකෙනෙකුට සියයට පනහකට වඩා වැඩි ඡන්දයක් ලැබිය නොහැකි බවත්ය. මේ අනුව ඔහු තර්ක කළේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේදී (ඒ කියන්නේ පසුගිය 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී) පළමු මනාපයෙන් පමණක් ජනාධිපතිවරයකු තෝරා පත්කරගත නොහැකි බවත් ඒ සඳහා දෙවැනි මනාපයත් ගනින්නට සිදු වෙන බවත්ය. එහෙත් 2015 ජනාධිපතිවරණයේ දී පෙන්නුම් කළේ ඒ නිරීක්ෂණය නිවැරැදි එකක් නොවන බවය. අප කවුරුත් දන්නා පරිදි ඒ ජනාධිපතිවරණයේදී දෙවන මනාපයක් ගැනීමට අවශ්‍යතාවක් සිදු නොවූ අතර 1989 හා 2005 වර්ෂවල පැවැති ආකාරයෙන්ම (සාපේක්ෂක වශයෙන් වැඩි ඡන්ද ලක්ෂ දෙකක පරතරයකින්) ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකෙන් එක් පක්ෂයක අපේක්ෂකයා ඒ ජනාධිපතිවරණයෙන් ද ජය ගත්තේය.

Adam Smith, Karl Marx and Dharmapala

I know that some readers would wonder and probably would question my topic of this week’s column. As many would know very well that three personals that I use as my topic does not have anything in similar; their time, their thinking or in their respective countries of origination. Since I have already written my thoughts on Dharmapala’s modernist project, I think it is important to discuss the interconnectedness and responsive influences of these three thinkers with respect to the politics of our society. In other words, if we need to understand the current situation of the country, I think it is important to examine the ‘thinking foundations’ of Sri Lankan politics. If I borrow a word from Michel Foucault, it would be the ‘archeology of knowledge’ in Sri Lankan politics. A key issue that appears to be emerging is that politics in the country is becoming increasingly complex. This means that not only the era that began with the January 2015 presidential election is approaching a definite end, but plans for a new political revolution are also being schemed. It is therefore quite important to consider the matter in a rather broad point of view. There is nothing wrong in claiming that after 1948, the politics of this country is based on three theoretical foundations. The three main ideological pillars on which the political system was built were Capitalism of Adam Smith, Socialism of Karl Marx and Nationalism of Anagarika Dharmapala.

වෙනස්වීම අයවැයෙන් වෙනස්වේද?

මේ රජයේ හතර වැනි අය-වැය ලේඛනය පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරනු ලැබුවේ පසුගිය සතියේය. රටේ ජනතාවගේ එච්චර අවධානයකට ලක්වුණේ නැති වුණත් මේ දවස්වල හැමදාම වාගේ අය-වැය විවාදය පාර්ලිමේන්තුව තුළ පැවැත්වෙන බව ද සත්‍යයක්ය. මේ අතර අය-වැය දෙවන වර කියවීමේ ඡන්දය ගත්තේ මේ සතියේ අඟහරුවාදා රාත්‍රියේය. ඒ ඡන්දය විමසීමට අනුව අය-වැයට පක්ෂව ඡන්ද 119 ලැබුණු අතර එයට විරුද්ධව ලැබී තිබුණේ ඡන්ද 76 පමණක් බව ද මෙහිදී අපගේ අවධානයට ගැනීම ඉතාමත් වැදගත්ය. මේ අය-වැයට ඡන්දය දෙමින් ආණ්ඩුව රැකගත්තේ එක්සත් ජාතික පෙරමුණේ මන්ත්‍රීවරුන් වුවත් අය-වැයට විරුද්ධව ඡන්දය පාවිච්චි ‘නොකරමින්’ ආණ්ඩුව රැකගත් ශ්‍රීලනිපයේ මන්ත්‍රීවරුන් ද ඇතුළත් 25 අධික පිරිසක් සිටි බව සිහියට ගැනීමත් මෙහිදී ඉතාමත් වැදගත්ය. ඡන්දයෙන් වැළකී සිටීමේ ඒ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ දේශපාලනය තේරුම් ගත යුත්තේ ඒ අයගෙන් බහුතරය යනු වෙන කවුරුවත් නොව නුදුරු අනාගතයේදී ‘වෙන්ඩ යූඑන්පී’ ගමන් මඟේ කල්මරන කණ්ඩායමක් වශයෙන් හැඳින්වීම අසාධාරණ නොවේ.

නිල ශ්‍රීලනිපයේ අනාගතය වැටී ඇත්තේ මොනතරම් බරපතළ අගාධයකටදැයි තේරුම් ගැනීමට මේ ‘ඡන්දයෙන් වැළකී සිටීමේ’ දේශපාලනය දෙස බැලීම හොඳටම ප්‍රමාණවත්ය. මේ ආකාරයෙන් ඡන්දය දීමට නොඑන ශ්‍රීලනිප මන්ත්‍රීවරුන් කල්මරන්නේ මහ මැතිවරණයක් ප්‍රකාශයට පත් කරන තුරු පමණක් බව දැන් කාටත් හොඳින්ම පැහැදිලිය. ඡන්දයක් ප්‍රකාශයට පත් කළ විගස මේ කණ්ඩායමේ මන්ත්‍රීවරුන් පැදුරටත් නොකියාම එජාපයේ ආසන සංවිධායකයන් බවට පත්වෙන බව මේ කාරණයෙන් ඉතාමත් පැහැදිලිය. එසේ නොයාමේ ඉඩක් ඇත්තේ ඩිලාන්ලා වැනි අතර මැද සිටින (එහාට යන්නත් බැරි මෙහාට එන්නත් බැරි යැයි සිතන) කිහිප දෙනකු පමණක් බව මගේ අදහසය. පසුගිය පළාත් පාලන මැතිවරණ ප්‍රතිඵලයෙන් අර්බුදයට ගිය ශ්‍රීලනිපයේ කණ්ඩායම්වලට තමන් යා යුත්තේ කුමන පාරේද කියා තේරුම් ගැනීමේ ඉඩක් නොමැතිවීම නිසා ඇතිවී තිබෙන මේ තත්ත්වය මගින් යෝජනා කරන්නේ ශ්‍රීලනිප දේශපාලනයේ අවසානය දැයි කිව නොහැක.

ජනාධිපති ධූරයක් අවශ්‍යද?

විධායක ජනාධිපතිධුරය පිළිබඳව සංවාදය නැවත වතාවක් මෙරට දේශපාලනයේ ප්‍රධාන මාතෘකාවක් බවට පත්වෙමින් තිබෙන බව දැන් කාටත් පැහැදිලිය. ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙක තුනේම නායකයන් පමණක් නොව ඒ ප්‍රධාන පක්ෂවලට සම්බන්ධ වී සිටින කුඩා පක්ෂද මේ දවස්වල පුවත්පත් සාකච්ජා පවත්වමින් කරන්නේ එක්කෝ විධායක ජනාපති ධුරය දිගටම පවත්වා ගෙන යා යුතු බවට තර්ක කිරීමය. එහෙමත් නැති නම් ජනාධිපති ධුරයට විරුද්ධ වෙමින් එය වහාම ඉවත් කළ යුතු යැයි තර්ක කිරීමය. හිටිහැටියේ මතුවූ බව පෙනුණත් ‘විධායකය එපා’ යැයි කියන මේ සංවාදය අලුත් එකක් නොවන බව අප හැමෝම හොඳින් දන්නා කාරණයක්ය. කාලයෙන් කාලයට මතුවෙන නැවතත් යටට යන මේ ප්‍රශ්නය පිළිබඳව සටහනක් ලිවිය යුතු යැයි සිතුණේ ඉදිරි සති කීපයේ රටේ අවධානය මේ කාරණය ගැන මීටත් වඩා වැඩියෙන් යොමුවීමේ ඉඩක් තිබෙන නිසාය.

විධායක ජනාධිපති ධුරයත් ඇතුළත් කර ගනිමින් 1978 එජාප රජය ගෙනා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට එරෙහිව පළමු විරෝධතාව මතු වූයේ එවකට රටේ සිටි බරපතළම වාමාංශික නායකයා වූ ආචාර්ය ඇන්.ඇම්. පෙරේරා මහතා වෙතින්ය. නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ගැන පුවත්පතකට ලියූ දිර්ඝ ලිපි මාලාවක් හරහා ඔහු තම විවේචනය ඉදිරිත් කළේය. ‘78 ආණ්ඩුක්‍රමය පිළිබඳ විවේචනයක්’ ලෙසින් පසු කාලයේ පොතක් ලෙසින් පළවූයේ ලෙඩ ඇඳේ සිටිමින් ඔහු ලියූ ඒ ලිපි මාලාවය. ඒ ලිපි මගින් ඇන්.එම්. තර්ක කළේ මේ අලුතින් පටන් ගන්නා විධායක ජනාධිපති ධුරය අපේ රටේ දේශපාලනයේ එතෙක් පැවති බල සිතියම සම්පූර්ණයෙන්ම උඩු යටිකුරු කරන බවය.

උඩරට රජුගෙන් 1815 ඉවත් වූ හා බ්‍රිතාන්‍යයේ රැජිනගෙන් 1972 ඉවත් වූ රාජාණ්ඩුක්‍රමය යළිත් වතාවක් අපේ දේශපාලන ක්‍රමවේදයට ‘ව්‍යවස්ථාපිත රජකු’ හඳුන්වා දෙන බව ඔහුගේ අදහස විය. ලෝකයේ සමහර රටවල්වල ගොඩනැ​ෙඟමින් පැවති නව ලිබරල් ධනවාදයේ ආර්ථික ආකෘතියට ගැළපෙන ආකාරයෙන් අපේ රටේ රාජ්‍ය නැටවීමට නම් රාජ්‍යයේ බලය ‘තනි මිටට’ ගත හැකි ආකාරයේ ශක්තිමත් හා බලවත් තනතුරක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ සළුපිළි අතරින්ම මතුකර ගත යුතු බව මේ ජනාධිපති ධුරය හඳුන්වා දුන් අයගේ බලාපොරොත්තුව විය.

Can a nation be called as an ‘Imagined Community’?

I would like to move my discussion from History and Historiography to the subject of nationalism in this week. As it has been repeatedly accepted by many prominent academics, the importance of having a fair understanding for the concepts such as nation and nationalism are critically important in the contemporary political setup. Particularly, we should accept that the post-colonial countries like ours have faced fundamental theoretical issues in defining the term Nation and in fitting it into our state-formation process. While accepting that we are a multi-ethnic society today, we should also not forget the fact that some of the ethnic groups, emerged in the post-colonial social-setup, and the fact that they were empowered by then colonial empires for their own benefits and were manipulated to clash with one another just for maintaining the power game.

Meaning of the word Nation

Meanings and the uses of the word nation have been in the center of this debate in the nation-state argument of classical political theories. These discussions sometime move into giving broader interpretations for the concepts of nationality, nationalism and national consciousness in theoretical terms. It is correct to say that the debate of nation becomes a prominent socio-political phenomenon with the inception of nation states in 19^th century. Since the term ‘ethnic group’ has also been used as synonymous to the term of nation, we should look at the linguistic roots of this word. The term ETHNIC comes from Greek word ethnikos which contains the demarcated meaning of some civilized human group from barbarians. And Latin sources say that the word natio which was the root for the evaluation of English word nation, means ‘a group of people who shared collective identity and common culture with identified historical origins of the group. This definition becomes more problematic when it deals with the European concept of Nationalism in late 17^th century.

Issues of Historiography in Sri Lanka

I have discussed some theoretical positioning on history and on historiography in my previous column and I am going to focus another important section of it in this week. As we experience in our day-today lives the importance of the subject of history remains foremost and central to many issues that we prioritize today. In particular, the ethnic issue that we all were engaged with, either inclusively or exclusively according to our standings on the issue, has been a part of the historiographical process of our PAST. The official stand of the sort of narratives, established as ‘state approved histories’, has filled a main part of the ethnic tensions between communities from 19^th century on words.

 

The role of historian, though we have some accepted definitions in many dictionaries and though they don't know their importance in sometimes, becomes a crucially significant profession in the society today. As mentioned by Eric Hobsbawm in his book, On History  this profession has its own dynamics which are rather different from many of other social sciences. He says the  “though history should be based on ‘facts’ and it should be investigated the somewhat  ‘real’ things on a given temporal and spatial context, it should maintain a central position between ‘establishable fact and fiction. Further, it should be in the central position on the studying process of historical statements based on evidence and not only who are subject to those evidence but also who are not’ (p vii).

අසමත් අතීතයෙන් පාඩමක්

මෙම වර්ෂයේ ජනවාරි 8 වෙනි දිනයත් සමඟින් ගෙවී ගියේ ‘යහපාලනය’ යැයි නම් කෙරුණු දේශපාලනයක් කිරීම සඳහා රටේ ජනාධිපතිධුරයට පත්වූ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාගේ පාලනයේ හතරවැනි අවුරුද්දය. අප දැන් සිටින්නේ පෙබරවාරියේය. මේ කාලයට සාපේක්ෂව ගත්විට පෙබරවාරි මාසය කියන්නේ ජනවාරියටත් වඩා දේශපාලනමය වැදගත්කමක් ඇති මාසයක්ය. පෙබරවාරි සිහිවෙද්දී එක පැත්තකින් අපේ මතකයට එන්නේ මීට වසර හතරකට පෙර එනම් 2015 පෙබරවාරියේ සිදුවූ මහබැංකු බැඳුම්කර වංචාව පිළිබඳවය. මේ සිද්ධිය නිසා දේශපාලන සමාජයේ ඇතිවූ තිගැස්මත් ආර්ථික සමාජයේ ඇතිවූ පාඩුවත් තවමත් ප්‍රධාන මාතෘකාය. 

තවත් පැත්තකින් බලනවිට දිර්ඝකාලයක් කල් දමමින් තිබූ පළාත් පාලන මැතිවරණය පැවතුණේ ගිය වර්ෂයේ පෙබරවාරි මාසයේය. ඒ මැතිවරණය හරහා මේ මාසයට විශේෂ දේශපාලන වැදගත්කමක් ලබාදී ඇතැයි කිය හැක්කේ එක් ප්‍රධාන හේතුවක් නිසාය. 2015 ජනවාරියේ ලැබුණු ‘යහපාලන ජනවරමට’ එරෙහිව අලුත් ජනවරමක් ලැබුණේ 2018 පෙබරවාරියේ මැතිවරණයෙන් ලැබුණු නිසාය. ඒ සියල්ලටම වඩා පෙබරවාරි මාසය අපේ මතකයට ගෙනෙන්නේ රටට නිදහස ලැබුණේ 1948 පෙබරවාරි මාසයේ වන නිසාය. නිදහසින් පසු ශ්‍රී ලංකාව මුහුණ දෙන නව අභියෝග පිළිබඳව සාකච්ජා කිරීමට මේ කාලය ඉතාමත් වැදගත් බව මගේ අදහසය. ඒ නිසාම මේ ලිපියෙන් මා සාකච්ජා කරන්නේ නිදහසින් පසු කාලය පුරාවට මෙරට පැවති හා පවතින දේශපාලනය මුහුණ දෙන ගැටලු කීපයක් පිළිබඳවය.

On History

Due to two important reasons that I thought I should write a little piece on HISTORY as the Keyword of this week. The first reason for me to get ‘back to history’ (or rather get ‘history back’ to me) relates with the longstanding indulgence that I have had on this subject. I have been a continued fan of reading history as an inherent part of social and political developments of the world and therefore, it was one of the favorite areas of study for me apart from my studies at the department of Philosophy since my undergraduate years up to now.

Further, it is also a known fact that we had a best group of academics on South Asian History at Peradeniya at that time. It is important to note here that most of them were not just academics who were keen about their promotions and salaries, they were very influential people in sociopolitical thinking of the country. Moreover, they had been taking critical positions on the socio-political debate in the country at that time. If we barrow a term from Gramsci, they were kind of ‘organic intellectuals’ related to different social forces to which they were attached. So, politically motivated students like me was always welcomed by some of these senior staff members at the department of History and, I would like to note that friendship in turn has sharpened my interest towards this discipline.

Second reason that I thought to write on History was due to the timely importance of the subject in our society today.  We are a country, which has an ongoing conflict over our past.

Whither CIVIL SOCIETY?

I think that the way we use the term of civil society in modern Sri Lankan context, has created a very much debatable and problematic meanings. This complex nature commences from the point of giving a meaning to this concept up to the practice of it under different contexts. In addition to the above, vagueness of the nature of using ‘civil society phenomenon’ in our time leads us to think that the practices of civil society mean either ‘everything under the sun & the moon’ or ‘it does not represent anything at all’. I have mentioned in my previous column that the ‘civil associational net works’ in Sri Lanka can be identified in a three-fold manner according to the historical times in the political evolution in the country. I would like to continue today’s column from that point onwards.

We could easily identify that the ‘later part of the colonial rule and the first 30 years of the independent Sri Lanka’ as the first phase where the ‘non state elite actor’ emerged as new outside partner to the governing mechanism. This trend was developed up to the new introduction of volunteer organizational network in the country.  If we barrow a word from Alexix de Tocqueville’s we could argue that the ‘idea of associationalism’ was mainly introduced to post-colonial Sri Lanka in the form of clubs and/or religious reformative initiatives in this time. These civil spaces were then identified as the gathering-grounds of elites under their respective engagements. Creation of cricket clubs such as the SSC or the NCC and the formation of religiously colored gatherings such as the YMBA or the YMCA are some of the examples for these civil networks.  Since the indirect colonial influences were still dominating then official Ceylonese government, the trend of civil associational engagements were spread into further divisions and categories of the society. 

Was ‘Civil Society’ Robbed? (Part I)

As I have mentioned in my previous column, the main task of this piece is to discuss the keyword, CIVIL SOCEITY, with reference to the contemporary social-political affairs, in our country.  Since it has openly been mentioned by many critics that the term of civil society has been ruthlessly misused in the recent past, I think it is important to revisit (or rather to retake) the ‘use of this term’ not only as a concept in the political vocabulary but also as a tool in contemporary political practices. Thus, questions that we should be asking includes, how this term means to us in our day today affairs, what impact it has placed on us in understanding the political situation in our times, and most importantly, what is the role that the civil society plays in larger social settings such as the State mechanism and its apparatus. 

According to the text that I have discussed in my previous column, Keywords for Today: A 21 Century Vocabulary, the term CIVIL has derived from Latin and French, then later started to be used in English with varied meanings. That different meanings vary from words such as ‘polite’, ‘courteous’, ‘not rude’ up to ‘Rights’ related meanings in political theory. It further mentions that, in terms of political theory, the meaning of word Civil has been changed dramatically from one end to another. For example meaning of the term CIVIL starts  ‘accepting the State by limiting the power of monarchy’ and goes to the level of ‘limiting the State by accepting the rights of the individuals’. It should be noted here that this change has not happened overnight in a quick manner but it took a long journey starting from English (rather Scottish) philosophical tradition beginning with John Lock up to the Continental European thinking which was developed mainly based on Germen enlightenment. It was in this development that we could see Hegel’s famous definition of it, which says that “civil society means a space of activity by citizens who belong neither to family nor to the state!” This is the definition that was used by classical Marxism to analyze the role of this phenomenon (Civil Society) as part of the bourgeois society.

Unmaking ‘the’ Meaning

It has been quite a sometime that I was invited to write a column to the newly published newspaper, SUNDAY MORNING, by its editor Mandana Ismail. Though I have promised to contribute to the paper, I was not able to fulfill it until this week. The reason for my failure was partly based on the usual fear that I had in mind on the difficulty of the task of providing a regular weekly column without any delay. On the other hand, I was also bit reluctant to start a new column due to the uncertain nature of the political situation in the country. As some would agree with me, it is very difficult to judge the ongoing political situation in the country and it is not possible at all to forecast the future of our political arena. Since the situation got very complicated while taking an unpredictable shape as such, I have been postponing Mandana’s offer to write a column until now.