අප්පච්චී
දිලෙන තරුමත නැගෙන සදවත
ලොවක අසිරිය මවනු ලැබුවද
සොමිගුණෙන් යුතු එසද අසිරිය
නිබද රුදුනේ අහස් කුස මත
අහස හැරවී ධවල පැහැයට
චමත්කාරය පොවයි සද වෙත
එහෙත් සදකට තිබෙන තැන නැත
කිසිම දවසක අහස් තලයට
ඔබ අහස විය තෙරක් නොපෙනෙන
දරා සිටිමින් පැවැත්මේ ඉඩ
එයින් මතුවී දිලෙන හැම විට
ඔබ තරම් තුටු අයෙක් සිටියෙද
කදුල දුටු කළ එය ඔබේ විය
මා ද ඔබ යැයි සිතෙන තරමට
අහස නැති වූ කලෙක දැනෙනා
හුදකලා බව විදින මොහොතක
පළමු කවියෙන් මම ම කී බස
බොරු කරන්නට දරන්නෙමි තැත
චරිත හේරත්
(මීට මාස තුනකට පෙර මිය ගිය මාගේ ආදරනීය පියාණන්ගේ වෙනුවෙනි)
No comments:
Post a Comment