ජනරජයක්ද ? කොළනියක්ද ?

අපේ රටේ ජනරජ දිනය යෙදෙන්නේ මැයි මාසයේ 22 දටය. මේ කාලයේ තරුණයින්ට මේ පිළිබදව එච්චර දැනීමක් නැති වුනාට අපේ රටඅපිම පාලනය කරන ජනරජයක් බව පත් වූයේ 1972 මැයි 22 සම්මත වූ දෙවන ආණ්ඩු ක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවත් සමගය. 1970 මැතිනියගේ ආණ්ඩුව මේ දිනය ජනරජ දිනය ලෙසින් ප‍්‍රකාශයට පත් කළා පමණක් නොව අපේ රට නිදහස් වූ දිනය ලෙසින් ඒ දිනය සමරන්නටත් පටන් ගත් බව වැඩිහිිටි බොහෝ අය දන්නා කාරණයක්යග 1977 ජේ.ආර් ගේ පාලනය පැමිනි විගසම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරන්නටත් කලියෙන් ඔහු කළේ ජනරජ දිනයේ නිවාඩුව අහෝසි කිරීමය. එපමණක් නොව වහාම කි‍්‍රයාත්මක වන පරිදි නිදහස සැමරීම නැවතත් පෙබ 4 දිනට (අයිවර් ජෙනිස් ගේ බිරිදගේ උපන් දිනය දවසටම ගෙනාවේය. 1977 එජාප ආණ්ඩුව 1994 අපි පරාජයට පත්කළත් මේ කාරණය ගැන අලූතින් සිතන්නට අලූත් ශ‍්‍රීලනීප රජයන් එකක්වත් කටයුතු කළේත් නැති බව මෙහිදි පැවසිය යුතුමය.

‘වින්දිත-මනෝභාවය’ නිෂ්පාදනය කිරීම

මා මෙවර සටහන ලියන්නට සිතුවේ තරමක් වෙනස් මාතෘකාවක් ගැනය. එක් අතකින් මේ සටහන ලියන්නේ මගේ විෂය පැත්තෙන් ගැනෙන තරමක් බැරූරුම් දර්ශනික කාරණයක් පැහැදිලි කිරීමටත් එක්කය. මෙය දෘෂ්ඨිවාදය පිළිබදව මාතෘකාව සමග ඝෘජුවම සම්බන්ධ වි තිබෙන බවද මෙහිදි කිව යුතුය. අනෙක් අතට මේ මාතෘකව දේශපාලන මනෝවිද්‍යාව පැත්තෙන් ද බැලිය යුතු කාරණයක් කියා ද අවශ්‍ය නම් කිව හැකිය. මා කථා කරන්නට යන්නේ මෙරට සමාජයේ ප‍්‍රධාන දේශපාලන උත්පේරකයක් ලෙසින් මේ වන විට ගොඩ නැගී තිබෙන ‘වින්දිත මනෝභාවය’ (Victim Psyche) පිළිබදවය. සරලවම ගතහොත් මේ කථා කරන්නට යන්නේ ප‍්‍රසිද්ධ ගීතයක කියවෙන අපේ රටේ හුගක් අය තුළ තියෙන ‘අපි අසරන වෙලා වගේ හිතට දැනෙනවා’ කියන මානසිකභාවය සමග ගැට ගැසී ඇති දේශපාලනය පිලිබදවය. අපේ රටේ මේ යුගයේ සමාජ හැසිරවීම කෙරෙහි උතුර- දකුනු භේදයකින් තොරව මේ තත්වයේ සම්බන්ධතාවක් තිබෙන බව පෙන්නුම් කරන නිසා එහි බරපතල දේශපාලන වලංගුභාවයක් ද තිබෙන බව මගේ අදහසය.

අපේ දේශපාලනයේ ඊලග ‘පිම්ම’...

පසුගිය සතියේ මා ලිවූයේ මේ රටේ දේශපාලනයේ පශ්චාත් එජාප සහ පශ්චාත් ශ‍්‍රීලනීප (post UNP-Post SLFP condition) තත්වයක් ගොඩ නැගෙමින් තිබෙන බව ය. මේ සටහනෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ ඒ අදහස තව දුරටත්සා කච්ජා කරන්නටය. විශේෂයෙන්ම මේ අලූත් තත්වය හමුවේ ආණ්ඩුවට විරුද්ධ දේශපාලනය සංවිධානය විය යුත්තේ කෙසේද කියන කාරණ ගැන අදහසක් ගෙන ඒමය. 1977 ජෙ ආර් ජයවර්ධන පාලනයෙන් ආර්ම්භ වූ දේශපාලන ක‍්‍රියාදමයේ අවසානය සටහන් වන්නේ 2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් බව කිව හැකි කාරණා ගණනාවක්ම අපට නිරික්ෂණය කළ හැකිය. එක් කාරණයක් වන්නේ ආර්ථික ක්ෂේත‍්‍රයේ අපි යමින් තිබු ගමන් මාර්ගය පිළිබදව බරපතල පසු විමසුමකට මේ ජනාධිපතිවරණය හරහා අපි පැමිණ ඇති බවය.

ලාංකේය දේශපාලනයේ ‘සිව්වෙනි’ යාමය

මේ දිනවල සිදුවෙන දේවල් දෙස බලන විට පෙනී යන ප‍්‍රධාන කාරණයක් වන්නේ  රටේ දේශපාලනය ඉතාමත් සංකීර්ණ තත්වයකට පත් වෙමින් තිබෙන බවය. මෙයින් කියවෙන්නේ පසුගිය 2015 ජනවාරි ජනාධිපතිවරණයත් සමග ආරම්භ වූ යුගය නිශ්චිතවම නිමාවට පත්වෙමින් තිබෙන බව පමණක් නොව මේ රටේ දේශපාලනයේ යුග පෙරලියක් සිදුවීමේ පිඹුරුපත් සකස් වෙමින් තිබෙන බවය. මේ කාරණය පිළිබදව තරමක් පළල් ආකාරයෙන් සළකා බැලීම ඒ නිසාම ඉතාමත් වැදගත්ය.

මීට පෙර සටහනක ද  මවිසින් ලියූ පරිදි 1948 පසුව මේ රටේ දේශපාලනය පදනම් වන්නේ   න්‍යායික පදනම් තුනක් මත යැයි  කියා කීමේ වැරුද්දක් නැත. ඒ කියන්නේ ඇඩම් ස්මිත් (ධනවාදය) කාල් මාක්ස් (සමාජවාදය) සහ අනගාරික ධර්මපාල (ජාතිකවාදය) ලෙසින් වූ න්‍යායික පදනම් තුනක් මත මේ රටේ දේශපාලනය පිහිටා තිබූ බවය. අපේ රටේ ප‍්‍රධාන පක්ෂ විසින් පසුගිය නිදහසින් පසු ගෙවුනු අවුරුදු 70 කාලය පුරා මේ රට සංවිධානය කර ඇත්තේ වෙන වෙනම හෝ එසේත් නැතිනම් එකට මිශ‍්‍රකරමින් හෝ මේ කියන න්‍යායක පදනම් තුන මත පදනම් කරගනිමින්ය. අපේ රටේ දේශපාලන පක්ෂ වූ එජාපය වාමාංෂික ව්‍යාපාරය හා ශ‍්‍රීලනීපය පිළිවෙලින් පෙනී සිටියේ ධනවාදය සමාජවාදය හා ජාතිකවාදය වෙනුවෙන් යැයි කියා කීමේ වැරුද්දක් නැති බවට බොහෝ අය එකග විය හැකිය. (මේ සංකල්පීයකරණය හරහා මා බලාපොරොත්තු වන්නේ මේ තත්වය සරළ ආකාරයෙන් තේරුම් ගැනීමටය. ඒ  නිසා මේ සමීකරණයට මෙරට පැවති සියලූම දේශපාලන ව්‍යාපාරයන් හා ජාතිකවාදි ව්‍යාපෘතීන් ඇතුලත් කරන්නේ නැති බව සදහන් කළ යුතුය. දැන් 2015 ජනවාරියේ සිදු වූ දේශපාලන අත්හදා බැලීම අර්බුදයට යාම මගින් පෙන්නුම් කරන්නේ ඉහත සදහන් සියලූම සුසමාදර්ශයන්ගේ දේශපාලන පැවැත්ම ලංකාවේ දේශපාලන සන්දර්භය තුළ නිමාවට පත් වීම සටහන් වූ බවයි. මේ ව්‍යාපෘතීන් තුන 1977 ජයවර්ධන දේශපාලනය විසින් උඩු යටි කුරු කරන්නට ආරම්භ කළ බව සැබෑවක් වුවත් එය ‘නිට්ටාවටම’ නිමාවට පත් වූයේ 2015 ජනවාරියත් සමග බව පිළිගැනීම වඩාත් නිවැරිදිය.