මේ පනත පාර්ලිමේන්තුවේ සභාගත කෙරුණේ අප්‍රේල් මාසයේ දෙවැනි සතියේය. ඒ අවස්ථාවේ සිට මේ පනත සම්බන්ධයෙන් නීතිය පැත්තෙන් කරුණු කියන්නට සමහරු උසාවි ගොස් ඇති අතර තවත් සමහරු බරපතළ ආකාරයේ දේශපාලනික සාකච්ඡාවක් සමාජ මාධ්‍ය තුළ ආරම්භ කර ඇත්තාහ. නෛතික කරුණු සම්බන්ධයෙන් ගරු අධිකරණයේ ගොනුවී ඇති නඩු පිළිබඳව කිසිදු කාරණයක් සාකච්ඡා කිරීම මගේ මේ ලිපියේ අරමුණ නොවන බව මුලින් ම අවධාරණය කළ යුතුය. මා මෙහිදී සාකච්ඡා කරන්නේ මේ ප්‍රශ්නය පිළිබඳව මතුවී ඇති දේශපාලන සාකච්ඡා කීපයක් පිළිබඳවය.
මේ විවේචන පිළිබඳව කථා කරන්නට පෙර වරාය නගරය කියන්නේ කුමක්ද කියන කාරණය ගැන කරුණු කීපයක් පැහැදිලි කර ගැනීම අවශ්‍යය. ඉහතින් සඳහන් කළ සමහර විවේචකයන් මේ පිළිබඳව මූලික කරුණු පවා වරදවා තේරුම් ගනිමින් සිටින නිසා රටේ ජනතාවගේ පැත්තෙන් ඒ කාරණය පැහැදිලි කර ගැනීම වැදගත්ය.
මේ වන විට ඒ මූලික ගොඩකිරීමේ අදියර නිමාවට පත්වී ඇති අතර මෙතැනින් ඉදිරියට මේ ව්‍යාපෘතිය ගෙනයාමේ ක්‍රියාදාමය 2017 වර්ෂයේ සිටම මේ දක්වා පසුගිය ආණ්ඩුවත් වර්තමාන ආණ්ඩුවත් යන ආණ්ඩු දෙකම උත්සාහ ගිනිමින් සිටින බව කීම නිවැරදිය. මේ මුහුද ගොඩකිරීම සඳහා ගිවිසුම් ගතව වැඩ කළේ CHEC Port City Colombo යන චීන සමාගම විසින් වන අතර ඒ සඳහා ඔවුන් විසින් මේ වන විට ඇ.ඩො. බිලියන 1.4 මුදලක් ආයෝජනය කර ඇත. මේ මුදල ලංකාවේ මුදල්වලින් ගතහොත් රුපියල් බිලියන 250 අධික විශාල මුදලක්ය. මෙසේ ගොඩකරන ලද වරාය නගරයේ සම්පූර්ණ භූමි ප්‍රදේශය හෙක්ටයාර් 269 හෙවත් අක්කර 664 කි. මෙයින් ගොඩනැගිලි සැදිය හැකි භූමි ප්‍රදේශය ආසන්න වශයෙන් හෙක්. 178 (අක්. 439) පමණ වන අතර අනෙක් හෙක්. 91 (අක්. 225) යෙදවිය යුත්තේ මහා මාර්ග, වෙරළ, උද්‍යාන, ඇළ මාර්ග ආදී පොදු පහසුකම් සඳහාය.
ගොඩනැගිලි සහ වෙනත් ව්‍යාපාරික ආයෝජන සඳහා සුදුසු හෙක්. 178 (අක්. 439) න් හෙක්. 116 (අක්. 286) ආයෝජකයන් ගෙන්වා ගනිමින් සංවර්ධනය කිරීම සඳහා මුල් චීන සමාගමට වසර 99 ක් සඳහා බදු වශයෙන් ලබා දීමට තීරණය කර ඇත. (මේ තීරණය ගනු ලැබුවේ පසුගිය යහපාලනය යැයි කියා ගත් රජය කාලයේ බවද මෙහිදී සඳහන් කළ යුතුය.) ගොඩනැගිලි සැදිය හැකි ඉතිරි ඉඩම් ප්‍රමාණය ඒ කියන්නේ හෙක්. 62 (අක්. 153) ප්‍රමාණය ආයෝජකයන් මගින් සංවර්ධනය කරන්නේ ශ්‍රී ලංකා රජයේ ඍජු මැදිහත්වීම හරහාය.
දැන් මේ අලුත් වරාය නගරය ආර්ථික කොමිසම මගින් යෝජනා කරන්නේ මේ කියන සමස්ත ඉඩම් ප්‍රමාණය ඇතුළත් කලාපය (චීන සමාගම මගින් ආයෝජකයන් ගෙනෙනු ලබන අක්. 286 සහ ඍජුව ලංකා රජය ගෙනෙන ආයෝජනවලින් සංවර්ධන වන අක්. 153 යන සම්පූර්ණ කලාපය) පාලනය කිරීම සඳහා රටේ ජනාධිපතිවරයා විසින් පත් කරනු ලබන කොමිසමක් පිහිටුවීමය.
මූලික වශයෙන් ම මේ වරාය නගරය පිහිටුවීමේ වාසිය රටේ ආර්ථිකයට ගත හැකි ආකාරයෙන් ඒ භූමිය සඳහා නීති සකස් කිරීම මිස හුදු නීති හදන්නන්වාලේ මේ නීතිය හැදීමේ කිසිදු තේරුමක් නැති බව මගේ මතයයි. ඒ කියන්නේ වරාය නගරය ලෙසින් අලුතින් පිරවූ බිමක් රටේ කොටසක් බවට පත් කරන්නට තීරණය ගත්තේ රටට තවත් හෙක්. 178 බිමක් මදිවී තිබුණ නිසා නොවන බව තේරුම් ගැනීමය. ඉතාමත් පැහැදිලිව කිවහොත් මේ බිම මුහුද ගොඩකර නිර්මාණය කළේ රටට මදි පාඩු වූ බිම්කඩක් රටේ කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයට එකතු කිරීමේ පරමාර්ථයෙන් නොවේ. මේ ගොඩකිරීම සිදු කළේම ඒ කියන ආර්ථික සංවර්ධනයේ අවශ්‍යතාව නිසා මිස හුදු මුහුද පිරවීමක් සඳහා නොවන බව පිළිගැනීම මෙහිදී සිදුවිය යුතු අංක එකේ අවශ්‍යතාවයි.
අනෙක් කාරණය වන්නේ මේ වරාය නගරය ගැන ආණ්ඩු පක්ෂය සහ විපක්ෂය යන දෙපක්ෂයම පසුගිය මැතිවරණවලදී ජනතාව සමග ගොඩනගා ගත් සමාජ සම්මුතිය වන්නේත් මෙම භූමිය රටේ විශේෂ ආර්ථික කලාපයක් ලෙසින් නෛතිකව පිහිටුවන බවයි. මේ පිළිබඳව පොදුජන පෙරමුණේ මැතිවරණ ප්රකාශයේ ඉතාමත් පැහැදිලිව සඳහන් වී තිබූ අතර සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාගේ මැතිවරණ ප්රකාශයේ ඊටත් වඩා නිශ්චිතව මේ කාරණය පැහැදිලි කර තිබූ බව සඳහන් කළ යුත්තේ වර්තමානයේ විපක්ෂයේ අය කියන කරන දේවල්වල තිබෙන අවස්ථාවාදී තත්ත්වය නිසාය. ප්‍රේමදස මහතාගේ මැතිවරණ ප්රකාශයේ 35 වැනි පිටුවේ සඳහන්ව තිබුණේ ‘කොළඹ වරාය නගර සීමාව ආවරණය වන පරිදි සේවා සඳහා විශේෂ ආර්ථික කලාපයක් නිර්මාණය කරන්නටත් ඒ සඳහා ආයෝජන වේගවත් කරන නීති ඇතුළත් පනතක්’ (අවධාරණය මගේ) ගෙනෙන බවත්ය.
දැන් ආණ්ඩුවේ වරාය නගර කොමිසම් සභා පනත අපි කියවිය යුත්තේ මේ සන්දර්භය තුළයග ආණ්ඩුවේ උත්සාහය වන්නේ මේ කියන නව නීතිය යටතට චීනයේ ආයෝජන සහ ලංකාවේ ආයෝජන ගොණු කර ගත් නව ආකෘතියක් යටතේ මෙම කලාපය කළමනාකරණය කිරීමය'
මේ පිළිබඳව මා මුළින් සඳහන් කළ කණ්ඩායම් තුනේ විවේචනයන් පිළිබඳව සිතිය යුත්තේ මෙම තත්වය යටතේය'
මුලින්ම අපේ රටේ සිටින සමහර සමහර වාමවාදින් තවමත් සිටින්නේ වෙළඳපොළ ක‍්‍රමයෙන් එළියට ගොස් සංවිධානගත විය හැකි ආකෘතියක් පිළිබඳව පරණ කොමිනිස්්ට්වාදයේ තැටිය සිතේ තියාගෙනයග වාමවාදයේ න්‍යායයන් මත පදනම් වෙමින් වරාය නගරය කොමිසම ගැන ලියන ධම්ම දිසානායක සුමනසිරි ලියනගේ වැනි මිතුරන් මේ දවස්වල තර්ක කරන්නේ වෙළඳපොළ ධනවාදයේ මුලිකාංග මුලින් උපුටා දමා හදන සමාජයක් පිළිබඳව සිතේ තියාගෙනය. එවැනි අධිභෞතිකවාදයක් සිතේ තබා ගනිමින් 1977 න් පසු ඇතිවූ සියලූ තත්වයන් විවේචනය කිරීමෙන් ඒ අතිවාමවාදය සිදුකරන්නේ හුදු අහිංසක විවේචකයින්ගේ කණ්ඩායමක් නිර්මාණය කරමින් රට පිළිබඳව සන්තාපයට පත්වීම හුරු කිරීම පමණක් බව මගේ තේරුම් ගැනීමය. වෙළඳපොල ධනවාදය ලෝකයේ පහළවූ හොදම විකල්පය හෝ අවසානම විසඳුම නොවන බව සැබෑවක්ය. එසේ නමුත්, ඒ වෙළඳපොළ අවකාශය තුළ සිට ගත යුතු ප‍්‍රතිපත්තිමය අලූත්වීම් පසෙකට තල්ලූ කරමින් රටේ තත්වය පිළිබඳව සන්තාපය බෙදාහැරීමෙන් හෝ හුදු වාමාංශික කවි ගායනා කිරීමෙන් පමණක් රට මුහුණ දෙන වර්තමාන ආර්ථික අභියෝග ජයගැනීමේ හැකියාවක් නැති බව සිහියට ගැනීම මෙහිදී ඉතාමත් වැදගත්ය.
දෙවනුව ජාතිකවාදය පැත්තෙන් වරාය නගරය කොමිසම පනත ගැන ඉදිරිපත් වෙන තර්කය මගින් පෙන්නුම් කරන්නේ ජාතික රාජ්‍ය සීමාව තුළ මතුවිය හැකි ‘එළියෙන් එන අනතුර’ පිළිබඳ තමන් නිෂ්පාදනය කරන මතවාදයේ ඇති බරපතලභාවයයි. චීනයෙන් එන බලපෑමක් හෝ චීනයට යටත්වීමක් ලෙසින් මේ කාරණය පාට කරන්නේ ඉහතින් සඳහන් කළ ‘අනෙකාගේ පැවැත්ම විසින් තමන්ව නිෂ්පාදනය කරගන්නා’ සහ ඒ සඳහා ඇති කර ගත් ‘බිය’ විසින් ගොඩ නගන තර්කයක් මතින්ය. ජනාධිපති විසින් පත් කරන කොමිසමක් යටතට චීනයේ ආයෝජන සහිත අක්. 286 පත් කිරීම යටත්වීමක් ලෙසින් තේරුම් ගැනීම වැරදි සහගත බව පමණක් නොව උපක‍්‍රමිකව බැලීමේ නොහැකියාවක් ලෙසින් ද පෙනෙන බව මගේ මතය ය. බොහෝ කරුණු සම්බන්ධව යම් ආකාරයක මධ්‍යස්ත කෝණයකින් බැලූ විජේදාස රාජපක්ෂ මහතා වැනි අය මේ මතවාදයට ගමන් කිරීම ඉතාමත් කණගාටුදායක ය.
තුන්වෙනිව මේ කාරණය සම්බන්ධව විපක්ෂයේ දේශපාලනයේ සිටින සමහරුන් වැඩ කරන්නේ සම්පුර්ණයෙන්ම අවස්ථාවාදි ස්ථාවරයක සිට බව මගේ නිරීක්ෂණය ය. ස්වකීය මැතිවරණ ප්රකාශයේ මෙයටත් වඩා බලසම්පන්න සහ වෙනම ම ආකෘතියක් මගින් වරාය මුල්‍ය නගරය කළමනාකරණය කරන්නට සමාජය සමග සම්මුතියක් ඉල්ලූ විපක්ෂයේ අය මේ වන විට මෙම පනතට විරුද්ධ වන්නේ තමන්ගේ රජයකින් එය සිදු නොවන නිසා මිස වෙනත් කාරණයක් නිසා නොවේ. රොහාන් සමරජීවගේ ලිපයකින් උපුටා කිවහොත් මෙයට කියන්නේ දේශපාලන කුහකත්වය (political hypocrisy) මිස වෙන යමක් නොවේග තමන්ගේ ජීවිත කාලයම පළාත් සභාවලටත් එහා යන ව්‍යුහයකට බලය බෙදන්නට වෙහෙසුණු ජයම්පතී වික‍්‍රමරත්න වැනි අය මේ පනතට විරුද්ධ වන්නේ රටේ ඒකීයභාවයට එයින් පහරක් වදින නිසා යැයි කීම විහිළුවක් පමණක් නොව දේශපාලන වංචනිකත්වයක් ද වන බව මගේ යෝජනාවය. මේ අවස්ථාවාදයේ නියෝජනයන් පැරණි ආණ්ඩුවේ සිටි උපදේශකයින් ගණනාවකගේ හඬින් මතුවෙන්නට පටන් ගෙන තිබෙන බව ද පෙනෙන්නට තිබේ.
අපිට එරෙහි මතවාදයේ සිටින නමුත් මේ අවස්ථාවාදයෙන් මිඳී දේශපාලනය කරන දිප්ති කුමාර ගුණරත්න විසින් මතුකළ කාරණයක් වන්නේ මේ බොහෝ පෙඩරල්වාදින්ගේ දේශපාලනයේ විරුද්ධාභාෂය (Paradox in politics) වරාය නගරයට ඔවුන්ගේ එරෙහිවීමෙන් පෙන්නුම් කරන බවය. එය මේ සම්බන්ධයෙන් මතුකළ වැදගත් නිරීක්ෂණයක් බව කිව යුතු අතර මේ පනත සම්බන්දයෙන් සිදු විය හැකි පළදායී සංවාදයක් ගොඩනැගිය හැක්කේ නුතනවාදී දිප්තිලාගේ සහ ධනවාදී රොහාන් සමරජීවලාගේ මතවාදයන් සමගින් මිස අතිවාමවාදි, ඌනති ජාතිකවාදී සහ දේශපාලන අවස්ථාවාදී තර්කයන් සමගින් නොවන බව මගේ මතය ය.
(***)
(මහාචාර්ය - චරිත හේරත්)
