A non-political ‘UNP’ candidate? Stupid!

With the brutal terrorist attacks on Easter Sunday, many faces of our society have changed. Those changes were not only demonstrated in the “talks” of the leaders of political or religious circles, but also on the ground level, especially with the country’s economy being badly affected. It is not an exaggeration to say that the country’s tourism sector is almost dying.

Large-scale businesses which were dealing with international supply chains, such as the apparel sector, are alienated from their respective buyers since the country’s security situation became vulnerable, hindering prospective future activities. Some of these large factory chains were asked to search for “alternatives” to their operations and it has been suggested that the backup plans be initiated in “peaceful” countries like Bangladesh or Vietnam. In a nutshell, the economy of the country has been hit by a tsunami on all fronts.

පාස්කු ඉරිදාට පසු ලංකාව

පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරයෙන් පසුව ශ්‍රී ලංකාව පිළිබඳව සාකච්ජා කිරීම වැදගත් වන්නේ ප්‍රධාන කාරණා කීපයක්ම නිසාය. පළමුවෙන්ම මේ සිද්ධියත් සමග මේ රටේ ආර්ථිකය බරපතළ කඩාවැටීමකට ලක්වූ බව පිළිගැනීම අනිවාර්ය බව විශේෂඥයන්ගේ මතය ය. ඒ කියන්නේ පසුගිය වසර 10 පමණ කාලයක් පුරා වෙළෙඳ ක්‍ෂේත්‍රය තුළ ජාතික වශයෙන් සහ ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ගොඩනැඟෙමින් තිබූ ධනාත්මක තත්ත්වය සම්පූර්ණයෙන්ම කඩාවැටුණු බවයි.

විදේශ වෙළෙඳාම සහ සංචාරක ව්‍යාපාරය පැත්තෙන් බලන විට මේ කඩා වැටීමේ ප්‍රමාණය අතිශයෙන් බරපතළ ය. ඒ අනුව මේ සිද්ධියෙන් ආර්ථිකයට සිදුවන බලපෑම ඉතාමත් විශාල බව විශේෂඥයන්ගේ මතය ය. දෙවැනිව මේ සිද්ධියත් සමඟ මෙරට ආගමික සමාජයේ තීරණාත්මක වෙනස්වීම් ගණනාවක්ම සිදුවීමට නියමිත බව පෙනී යන අතර ඒ හරහා සමාජයට සිදුවිය හැකි බලපෑම ද ඉතාමත් තීව්‍ර බව මගේ අදහසය. එහි ධනාත්මක පැත්ත වන්නේ සමහර ආගම්, ආගම් අතර මෙතෙක් නොතිබූ ආකාරයේ සම්බන්ධයක් ඇතිවීමට මේ සිදුවීම බලපානු ඇති බවයි. අනෙක් අතට එහි තිබෙන ඝෘණාත්මක හෙවත් අර්බුදජනක පැත්ත වන්නේ මේ සිද්ධියත් සමගින් සමහර ආගම් අතර තිබෙන විරසකය තවදුරටත් වැඩිවීමේ ප්‍රවණතාවක් තිබෙන බවය. මෙරට මුස්ලිම් සමාජයේ ලාංකීකභාවය ඉවත්වෙන පරිද්දෙන් සිදුවන ‘අරාබිකරණය’ යම් ආකාරයකට හෝ කළමනාකරණය කර ගැනීමට මෙරට මුස්ලිම් සමාජය අපොහොසත් වුවහොත් මේ අර්බුදය වඩාත් බරපතළ තත්ත්වයකට ගමන් කළ හැකි බව මගේ නිරික්ෂණය ය.

‘Nobodies to somebody’ through Wayamba incidents

We are passing the third week following the terrible Easter Sunday terrorist attacks. Yet, the uncertainties created through those attacks are still looming around the lives of people. Though the officers representing the authorities responsible for security, including the popular Police Media Spokesperson SP Ruwan Gunasekara, are constantly appearing on TV and uttering “we are safe” like a manthra, it seems that people are not taking the aforementioned assurances seriously. Normalcy in the public’s life has not been restored and the stress which disturbs people’s daily routines continues to linger.

The latest insertion to the series of heretic incidents that began on 21 April were the plethora of mob attacks across the North Western Province (NWP) and the incident in Minuwangoda. It is unnecessary to mention the needful: Every lawful citizen of the country should condemn these attacks and the culprits should be brought to book as quickly as possible. The violence which erupted in the NWP has unbolted a new passage in the discussion of not only Islamic fundamentalism, but the terrorism that Sri Lankan fundamentalist groups have spawned.

හඳ පෙන්නද්දී ඇඟිල්ල දෙස බැලීම

අප්‍රේල් 21 දින සිදූවූ ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයෙන් ආරම්භ වූ කනගාටුදයක හා අවිනිශ්චිත තත්ත්වය එන්න එන්නම නරක අතට හැරෙමින් තිබෙන බව මේ වනවිට හොඳටම පැහැදිලි කාරණයක්ය. ප්‍රශ්නයෙන් ගොඩ එන්නට ජනතාව උත්සාහ දරද්දී සමහරුන් උත්සාහ දරන්නේ මේ ප්‍රශ්නය මාකට් කර ගනිමින් තමන් ගොඩ එන්නට බව පෙනෙන්නට ගත්තේ බෝම්බ ප්‍රහාරය සිදූවූ දවසේ සිටමය. 2015 මේ ආණ්ඩුව බලයට පත්වූ දවසේ සිටම පෙන්නුම් කළ ‘ආඬි හත්දෙනාගේ කැඳ හැළිය’ බඳු වූ ආණ්ඩුවේ කෙරුවාව මේ වනවිට පත්වී ඇත්තේ ‘කැඳ හැළි හතක් තිබෙන ආඬි හත්දෙනෙක් එක ආණ්ඩුවක් කරන්න ගියා’ වැනි අර්බුද ජනක තැනකටය. රටේ ආරක්ෂාව ගැන හෝ

ජනතාවගේ ආරක්ෂාව ගැන මේ දවස්වල කාටවත් විශ්වාසයක් නැත්තේ මේ තත්ත්වය නිසාය. රාජ්‍යය පිළිබඳ ජනතාව විශ්වාස කරන්නේ නැතිවූ විට සිදූවිය හැකි සියල්ලම මේ දවස්වල සිදුවෙන්නේ ඒ හේතුවෙන්ය. 

මේ තත්ත්වයේ තිබෙන නරකම පැත්ත වන්නේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානීනුත් තමන්ගේම ආණ්ඩුව විශ්වාස කරන්නේ නැති තත්ත්වයක් පෙනෙන්නට තිබෙන නිසාය. ජනාධිපතිතුමාගේ ආණ්ඩුව යැයි පෙනෙන පැත්තේ අය (ආණ්ඩුකාරවරු සහ ආරක්ෂාවට වග කියන අය) හදන්නේ අගමැතිතුමාගේ ආණ්ඩුවට ‘බෝලේ පාස් කිරීමට’ය. අගමැතිතුමාගේ ආණ්ඩුව යැයි පෙනෙන පැත්තේ අය (මුල් පෙළේ ඇමැතිවරු සහ රජයේ මාධ්‍යයට වගකියන අය) හදන්නේ ජනාධිපතිතුමාගේ ආණ්ඩුවට ‘බෝලේ පාස්කිරීමටය’. මේ තත්ත්වය තවත් විකාරරූපී තැනකට පත්වී තිබෙන බව පෙනෙන්නේ 2015 සිටම යහපාලන දේශනා කරමින් පැමිණි සිවිල් සමාජයේ අය කියන දේවල් ඇසෙන විටය. 2015 සිටම ආණ්ඩුවේ ආරක්ෂකයන් ලෙසින් මතවාදී කලාපයේ වැඩ කළ මේ සමහර සිවිල් සමාජකාරයන් අද හැසිරෙන්නේ ආණ්ඩුව තවමත් කරන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ පාලනයකින් වැනි කල්පනාවක් යටි හිතේ තියාගෙනය. ‘මහින්ද මෙහෙම කළ යුතුයි’ හෝ ‘ගෝඨා මෙසේ කළ යුතුයි’ වැනි අමුතු කථා ඒ අය කියන්නේ රාජ්‍ය පාලනයෙන් මානසිකව වියෝ වීමේ අවඥානයක් විසින් මේ කාණ්ඩය පාලනය කරන නිසාය.

What is to be done?

It was V.I. Lenin, a practical and revolutionary leader of the Marxist system, who raised the famous question, “what is to be done?” in his political writings. Lenin’s issue which led to posing such a question was partially a theoretical one. Rather contrasting to Marx’s position, which had identified the “class consciousness” of the suppressed classes as the dominant force changing the system, Lenin conceptualised that the “agent of revolution” should not be the class but the Revolutionary Party. This party, according to Lenin, should be formed comprising people with professional knowledge on the system and the revolution, so that they could convert the class consciousness of the suppressed group into a revolution. My point in this article is not linked with any revolution or party system of the country. I only borrowed Lenin’s term to emphasise on the issues of “what is to be done” in the context post the Easter Sunday attacks in Sri Lanka.

As many would agree with me, the situation in the country after this attack had not yet been neutralised. In fact, it can be seen that the state of affairs in some areas are moving towards more catastrophe than before. The economic disaster that occurred due to this incident had not been countered yet. The tourism and aviation sectors have been severely damaged. The security aspect has been normalised in some ways, although the threats of possible attacks have also been wired every single day. The country’s educational system has been jeopardised completely, although, yet again, the Government had been announcing many different “success stories” through its media outfits. The mentality of the people has completely reverted, it seems to me, to the petrifying point of “old war days” of the South in 1989 or the North during 1983-2009. Adding insult to injury, the President and the Prime Minister sit next to each other only to refrain from facing each other.

අනාගත දේශපාලනයට පෙරවදනක්

අප්‍රේල් 21 වැනි දින සිදූවූ ත්‍රස්තවාදී බෝම්බ ප්‍රහාරය සිදු කළේ කවුරුන්ද යන කාරණය මේ වනවිට විවිධ ආකාරයෙන් අනාවරණය වී ඇත. මේ සඳහා සහභාගී වූ කණ්ඩායමත් ඒ කණ්ඩායමට සහාය දී ඇති අයත් යම් ප්‍රමාණයකට මේ වනවිට එක්කෝ මරණයට පත්වී ඇති බව හෝ නැත්නම් පොලිස් අත්අඩංගුවට පත්වී ඇති බව ආරක්ෂක අංශවලින් ඇසෙන කථාවලින් පෙනේ. බෝම්බ ගැසූ අය සහ බෝම්බ සහ බෝම්බ ගෙනා අය ගැන එවැනි ආකාරයෙන් කියවුණද රටේ මිනිසුන්ගේ පැත්තෙන් පෙනෙන්නේ ඒ අය තවමත්

සිටින්නේ බරපතළ ආකාරයේ බියකින් සහ සැකයකින් බවය. බියක් නොමැතිව දරුවන් පාසල් එවන්න යැයි රජයේ මැති ඇමැතිවරුන් කීවත් ජනතාවගේ පැත්තෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ කාටවත් කවුරුවත් විශ්වාස නැති තත්ත්වයක්ය. ඒ නිසා පාසල්වලට ළමයින් යවන්නට තරම් ශක්තියක් හෝ විශ්වාසයක් මවුපියන්ට තවමත් නැති බව පාසල් එවන ළමයින්ගේ සංඛ්‍යාව දෙස බැලීමෙන් පෙනී යන කාරණයක්ය. 

ජනතාව තුළ ඇති මේ අවිශ්වාසයට හේතුවී තිබෙන්නේ ත්‍රස්තවාදයේ ඇති ම්ලේච්ඡත්වය හා බියකරුභාවය නිසා පමණක් නොව මේ මොහොතේ රට කරවන ආණ්ඩුව පිළිබඳව තිබෙන බරපතළ සැකසහිත භාවයත් නිසා බව මගේ අදහසය. පැරැණි රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට පහර ගැසීම වැනි කාරණාවලට මිස වෙනත් කිසිම දෙයකට මේ ආණ්ඩුවේ පාර්ශ්ව අතර එකඟතාවක් තිබෙන බවක් පෙනෙන්නේ නැත. ඒ නිසා ආරක්ෂාව පිළිබඳව මේ ආණ්ඩුව කියන දේවල් දෙස වුණත් ජනතාව බලන්නේ ඒ සැක සහිතවය. අනෙක් අතට අද මේ ආණ්ඩුවේ පැවැත්ම තිබෙන්නේ ටී.එන්.ඒ. සංවිධානයේ මන්ත්‍රීවරු 22 සහ මුස්ලිම් පක්ෂ දෙකේ මන්ත්‍රීවරු 11 දෙනා නිසා බව හැමෝම දන්නා කාරණයක්ය. ඒ නිසා ආණ්ඩුවේ අයගේ ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ කථාබහ පවතින්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ තමන්ගේ බලය රැකගැනීමට යටත්ව බව පිළිගැනීමට අපහසුතාවක් නැත.

Don't Miss the Bus, Again?

I thought to write this piece on my observations of several political responses in understanding the Easter Sunday attacks, seen on two occasions last week.

Last Monday (29 April), I had the chance to attend a function at the BMICH, which was organised to mark the first anniversary of a tabloid newspaper. Though the prevailing security conditions in the country did not encourage such a public gathering, participation was considerable.

I noticed the attendance of many opinion-makers who helped this Government into power in 2015. In that sense, it is correct to “read” this event as a gathering of the “ideological front” of the Sirisena-Wickremesinghe Government, which was confirmed by the six speakers at the head table. These were none other than M.A. Sumanthiran, Prof. Jayadeva Uyangoda, Dr. Deepika Udugama, J.C. Waliamuna, Ashoka Handagama, and Javed Yusuf.

Although I have not been engaging with this group politically, I was keen to participate in this event to identify how they understood the Easter Sunday attacks.

Firstly, I need to mention that I was shocked to hear many of their thoughts on the attack and their suggestions to eradicate this new threat of Islam fundamentalism.

Failure to achieve ‘positive peace’

Prof. Uyangoda’s view was mainly based on the premise that although LTTE terrorism was eradicated in 2009, the political grievances of that group (minorities in this country) were not addressed adequately by the establishment.

It was due to this failure, he claimed, that the possibility and potential for another terrorism war to erupt had materialised within the Sri Lankan social structure. Further to this, he argued that peace gained in 2009 can be academically called “negative peace”, where the war was just ended. He stated that it didn’t address the “core issue” of the conflict.

Since the failure of achieving “positive peace” with a substantive and holistic approach to the problem, Prof. Uyangoda thinks that the “undercurrents” of the Easter Sunday attacks had always been present within Sri Lankan society.
Although he presented some food for thought, I believe it’s incorrect to connect the Easter Sunday attacks with the LTTE-led terrorist activities or with issues that caused the northern minority issue to erupt.

While it’s true that these attacks were programmed in accordance with global Islamic terrorist networks, it is important to note that these incidents occurred due to major administrative and strategic failures within the so-called Yahapalana Government.

From its point of inception, this Government had been “busy” targeting security forces and focusing on “state intelligence agencies” pertaining to issues related to the previous regime or the war. This “anti-security” mentality of the Government and “pro-intimidated” approach towards the forces, naturally led to the tragic nature of anarchism we are experiencing from Easter Sunday.